ΧΙΠ ΧΟΠ ΧΟΥΛΙΓΚΑΝΣ, ΑΝΤΕ KAI ΓΑΜΗΘΕΙΤΕ

ΠΡΟΕΙΔΟΠΟΙΗΣΗ: ΟΠΟΙΟΣ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΟΡΕΞΗ ΝΑ ΔΕΙ ΤΑ ΒΙΝΤΕΟ, ΓΡΗΓΟΡΑ ΣΤΟ ΦΕΪΣΜΠΟΥΚ ΝΑ ΘΕΡΙΣΕΙ ΜΕΛΙΤΖΑΝΕΣ ΣΤΟ ΦΑΡΜΒΙΛ, ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ.

Ολα αυτά τα χρόνια πολλά έχουν δει τα μάτια μου που με έχουν κάνει να σκέφτομαι να αυτοκτονήσω με πανηγυρικό κωλοδάχτυλο αφού θα έχω πάρει τρεις μήνες αυξητική ορμόνη, για να έχει γίνει ο παράμεσός μου σαν στέκα από μπιλιάρδο από την ανάποδη.

Πολλά λέμε. Ειδήσεις στα μεγαλοκανάλια (βασικά), τύπους που θεωρούν ότι από σπόντα δεν έχουν κάνει καριέρα ανάλογη του Μάκια Του Τζάκσον (θεός σχωρέσ' τα πεθαμένα του) και πάνε σε talent shows και γελάει το σκυλί μαζί τους, reality shows στα οποία κάτι τριμάλακες σαν τον Πρόδρομο και τον Τσάκα γίνονται γνωστοί και τους αποθεώνει (για κάνα μήνα, πάλι καλά) όλη η παραπληγική και με τεράστια έλλειψη παιδείας Ελλάδα, μπάντες τύπου Onirama, τους Πυξ Λαξ να κάνουν κάθε Σάββατο το τελευταίο τους live, πουλάκια Τσίου, πρεζάκια Τσίου, ετσέτερα, ετσέτερα, ετσέτερα. Είναι, όμως, κάτι που δεν το βαστάει η καρδιά μου. Δεν το αντέχω άλλο...

Ρε μάγκες, δηλαδή, έτσι, για να μη νιώθω μαλάκας, εσείς όταν βλέπετε Ελληνες ράπερζ δεν σας έρχεται να ταξιδέψετε πίσω στο χρόνο, ωσάν άλλοι Μάρτι ΜακΦλάι, να χώσετε στη μήτρα της μάνας τους 4 κιλά εκρηκτικά C4 τα οποία εκρήγνυνται με τηλεφώνημα από κινητό, να γυρίσετε στη σημερινή εποχή, να τους μαζέψετε σε ένα χώρο και να βγείτε στο μικρόφωνο να πείτε τα εξής: “Κύριοι, είμαι ο MC Εξαφανιστής, θα δείτε σε λίγο γιατί με λένε έτσι. Από αυτό εδώ το κινητό τηλεφωνώ απευθείας στο μουνί της μάνας σας τριάντα χρόνια πίσω”, και με δάκρυα στα μάτια να κάνετε το τελέφωνο και να απαλλάξετε την κενωνία από αυτά τα όρθια αρχίδια;

Λοιπόν, ας το πάρουμε από την αρχή.

Οπως καθετί που βγαίνει στην Αμερική ή στην Αγγλία, έτσι και το ραπ, χιπ χοπ, λόου μπαπ ή ό,τι άλλο στον πούτσο πέρασαν και στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού και δη στη μικρή και άμυαλη χώρα μας που λέγεται Ελλάδα. Και ναι, έτσι έγινε. Οπως για κάθε Animals ή Beatles που έβγαζαν οι ξένοι εμείς είχαμε τους Olympians και τον Πασχάλη, όπως για κάθε Monkees που ξεφύτρωναν στην Αγγλία εδώ έβγαινε ο Ρουβάς σε τριάντα χρόνια, δηλαδή ο Δάκης, έτσι και για κάθε Tupac έσκαγε στην Ελλάδα ο Μηδενιστής, ο Νίβο, Φάμιλι δε λέιμπελ και τ' αρχίδια μας κουνιούνται.

Προσοχή, δεν λέω ότι όλα ήταν για τον πούτσο, π.χ. οι Active Member...

...τα Ημίζ (τρελό στίχο λέμε)...

...και οι TXC (το κάψανε λίγο στο τέλος)...

...είχαν να παρουσιάσουν δείγματα καλής μουσικής συνδυασμένης με πολύ γαμάτο στίχο πολλές φορές, άλλοτε χιουμοριστικό, άλλοτε στίχο που σε προβλημάτιζε πραγματικά. Και μπράβο τους.

Και μπράβο και στον Μηδενιστή στην τελική. Μην ψαρώνετε. Μπράβο και στον Νίβο. Μην ψαρώνετε λέμε, ρε μουνιά. Μπράβο τους, γιατί σε σχέση με αυτά που θα δείτε σε λίγο, οι παραπάνω κύριοι δεν είναι απλά ποιοτικοί, αλλά είναι σαν να συγκρίνουμε τη Χαρούλα Αλεξίου με τη Λέτα Πάνου.

(Διάλειμμα για διαφημίσεις...).

Λοιπόν, έπειτα από αυτό το ποιοτικό διάλειμμα, θα σας παρουσιάσω δύο βίντεα. Ο πρώτος κύριος λέγεται Snik και είναι φάση swag. Τώρα σουάγκ από τα Πετράλωνα και Κινέζοι χορευτές πεντοζάλης και τσάμικου, διαφορές: none, αν το καλοσκεφτείς, αλλά δε γαμιέται. Πάμε.

Καλά, ρε μάλακα, είναι δυνατόν; “Μοναχικός καβαλάρης κάτω απ' τη δύση, ρόκσταρ, πλέιερ, AC/DC”; Ρε Φλώρενς της Αραβίας, θα έρθει ο Ανγκους Γιανγκ και θα σου χώσει το ταυράκι στον κώλο απ' την ανάποδη, όχι απ' την ταστιέρα, που λες τέτοιες μαλακίες και πιάνεις τ' όνομα της μπάντας του στο γεμάτο χύσια του πατέρα σου στόμα σου. Και βγάλε την καδένα που έκλεψες από το θείο σου τον αρχιμανδρίτη μη σε αφορίσει και η Εκκλησία, τρόμπα, και σταματήσει να σε γαμάει και ο παπάς της ενορίας σου. Εν τω μεταξύ, οι στίχοι είναι λες και τους έγραψε η παρέα του αφού σουτάρανε πρέζα και μετά παίξανε χαλασμένο τηλέφωνο.

Τι άλλο θα αντέξει η Τσιγγάνα η καρδιά; Τι άλλο;

Α, σόρι, συγχαρητήρια στα κορίτσα στο 0:59, τόσο σοβαρές κωλοτρυπίδες είχα καιρό να δω -δηλαδή από μια ώρα πριν, που κατέβασα μια τσόντα από γουτζίζ και τόνε βασάνισα για μεσημέρι.

Λοιπόν, πάμε στο επόμενο βίδεο. Αυτό είναι γκάνγκστα φάση, τσεκάρετε.

Αυτός δεν με εκνευρίζει, όμως, γιατί γαμάει άσχημα. Κατ' αρχάς, εκεί που λέει “Προυσ'χή” ψάρωσα ότι ήμουνα ξανά στο κέντρο νεοσυλλέκτων στο Ναύπλιο και έκατσα κλαρίνο, 8 η ώρα, σημαία, τα κιόλια ψηλά λέμε. Επίσης, φαντάσου τα αρχίδια που χρειάζεται να έχεις, όχι μόνο για να δηλώνεις Ελληνας γκάνγκστα ράπερ, αλλά να κάνεις και βίντεο και να βρίσκεις και τριάντα εφτά μαλάκες που το παίζουν συμμορία σου φάση κι έτσι. Πιο πολλά κι απ' το να δηλώνεις σαϊεντολόγος!

(Το βάζω μόνο και μόνο γιατί γαμάει...)

Ρε μαλάκες, έχετε καταλάβει ότι έτσι και σας δει κάνας άραπας πραγματικός γκάνγκστα θα έρθει να βάλει σε έναν-έναν το Desert Eagle του στο κωλί σας και θα λαδώσει την κάννη του με την τσέρλα σας;

Στην Αμερική, ρε, έτσι και δεν σκοτωθεί ράπερ μια μέρα είναι είδηση και εσύ νομίζεις ότι το drive by είναι όταν πας στα ΜακΝτόναλντς να φας με το αμάξι σου, υπερφλώρε! Μέχρι και αυτοί είναι καλύτεροι από εσένα.

Κλείνοντας, θέλω να πω και ότι έχω μια αμφιβολία σε αυτή τη φάση. Φίλε, πιστεύω ότι παίζει να έχω πιαστεί και μαλάκας, δεν γίνεται. Οι τύποι τρολάρουνε, μας κάνουνε πλάκα. Είναι σοβαροί κύριοι στην καθημερινότητά τους και τα Σαββάτα κάθονται και φτιάχνουνε αυτά τα βίδεα και γελάνε μαζί μας. Δεν εξηγείται αλλιώς...

Και το τραγουδάκι μας, διαβάστε τους στίχοι και καταλάβετε τι θα πει κανονικό χιπ χοπ.

ΠΟΛΛΑ ΤΑ ΝΕΥΡΑ ΛΕΜΕ...

Λοιπόν, πουτάνες, τέλος τα ψέματα. Διπρόσωπος εδώ, από τα μαγευτικά Ιωάννινα, τον νέο τόπο διαμονής μου φορέβα εντ έβα να πούμε, αλλά αυτή είναι μια άλλη ιστορία που θα πούμε στο μέλλον. Σήμερα θα βγάλουμε οργή, θυμό καταπιεσμένα συναισθήματα και όλες τις πούτσες που κερνάνε τους ασθενείς τους οι τρελογιατροί παύλα ψυχοθεραπευταί. Γιατί φτάνει πια. Γιατί φτάνει. ΦΤΑΝΕΙ. ΙΝΑΦ. ΩΣ ΕΔΩ. ΤΕΛΟΣ.

Φτάνει, ρε μπινέ, ψυχοπλακωτικέ μαλάκα, πόρνης γέννημα-θρέμμα με τις μαλακίες που ανεβάζεις στο Φέιμπου. Παραδείγματος χάριν.

Αν ξέρετε τύπο με τον οποίο παίζει να έχετε κάπου, κάποτε στη ζωή σας τον παραπάνω διάλογο και να σας πει στο τέλος “λίγη αγάπη”, όχι, ο Θράσος (κάτι τέτοια ονόματα έχουν κάτι πουτάνας γιοι κουλτουριάρηδες) δεν “είναι ευαίσθητος και δεν φοβάται να εκφραστεί”, μωρή ηλίθια. Ενα μαμόθρεφτο 50 χρονών είναι, που τρώει τη σύνταξη της μάνας του, με την οποία μένει και μαζί, και θέλει με αυτές τις αρχιδιές...

1. Να σε γαμήσει.
2. Οταν πεθάνει η πουτάνα η μάνα του να σ' τα τρώει εσένα.

Ξέρω κάτι τύπους, μαλάκα μου, που δεν έχουν δουλέψει ποτέ στη ζωή τους και τους ταΐζουνε αβέρτα κάτι χαζοκουλτουριάρες, που άμα τους πεις τις φράσεις “έχω διαβάσει στο παρελθόν Κούντερα” και “θα ήθελες να δούμε μια ταινία του Λιντς;” υγραίνεται και το μουνί της γιαγιάς τους στον τάφο. Και η απόδειξη είναι ότι με τη δεύτερη ατάκα έχω γαμήσει, μπίτσεεεεεεεζζζζζ (το ορκίζομαι).

Αν σέβεσαι τον εαυτό σου, έχεις δείκτη νοημοσύνης πάνω από 4 και θέλεις να κάνεις καλό στην κοινωνία, η απάντηση που πρέπει να του δώσεις είναι η εξής: “Θράσο, είσαι ένα αυτάρεσκο αρχίδι που νομίζει ότι επειδή διάβασε μία παράγραφο Φρόιντ και τον τίτλο στο εξώφυλλο ενός βιβλίου του Νάνου Βαλαωρίτη θα σου δώσουμε και το κλειδί της κωλότρουπάς μας για να μας κερνάς κάναν τσόσπου σε καμιά στραβή που θα κάθεται. Η πούτσα σου είναι τόσο μικρή που τη μετράς σε μποζόνια Χιγκς. Ασε μας, κουκλίτσα μου”.

Φτάνει πια με τα φερστ γουόρλντ πρόμπλεμς σας. Στ' αρχίδια μας που έχεις πέσει σε κάταθλα επειδή είχες κοζάρει καφετιέρα Ζανούσι και πήγες στο μαγαζί και είχαν πάρει το τελευταίο κομμάτι. Στ' αρχίδια μας που δεν μιλιέσαι επί μία εβδομάδα επειδή ο πατέρας σου δεν σου παίρνει το TDM το Adventure. Στ' αρχίδια μας που δεν έχεις να πας τρεις φορές την εβδομάδα για ποτό, αλλά μόνο δύο, επειδή σου έκοψαν 50 ευρώ από το μισθό. Στ' αρχίδια μας που δεν έχεις Ιντερνετ για μία ώρα και κάνεις σαν κακομαθημένη πουτάνα των Β.Π., που ναι μεν της πήρε ο μπαμπάς της την τσάντα Λουί Βιτόν διαδικτυακά, αλλά αργεί το shipping. Και εσύ η τελευταία στ' αρχίδια μας, και εσύ και η τσάντα σου και ο πατέρας σου ο πούστερμαν. Γαμώ το Χριστό σας. Στ' αρχίδια μας που σου κόψανε το κινητό, που σου κάηκε ο σκληρός, που δεν βρίσκεις ταξί, που σου πασάρανε σάπιο σάντουιτς, που δεν σου τραβάει το καζανάκι. Το τελευταίο πες το σε έναν αράπη που ζει στη Σιέρα Λεόνε. Η απάντηση που θα λάβεις θα είναι η εξής: “Τι λες, ρε φίλε, αλήθεια χέζεις σε απόλυτα καθαρό νερό;

Ουάου”.

Φτάνει πια με τις καριόλες που θέλουνε να κάνουνε “καριέρα”. Ποια καριέρα, μανδάμ; Η μάνα σου που σε μεγάλωσε έκανε καμιά καριέρα; Ή ήταν αναξιοπρεπής επειδή δήλωνε “οικιακά”. Ή δυστυχήσατε ως οικογένεια; Ή σου έλειψε τίποτα ποτέ επειδή δούλευε μόνο ο πατέρας σου; Καριέρα λέει... Πφφφφφφφφφφφφ. Και μετά βρίσκεις έναν υπερφραγκάτο χρηματιστόπουλο και δεν σε χαλάει που φέρνει τρελό χαρτί στο σπίτι και εσύ δεν δουλεύεις. Μισό, όμως, γιατί τώρα το έπιασα. Δεν είναι η καριέρα που σε τρώει να κάνεις, αλλά το γεγονός ότι δεν θέλεις να κάνεις τίποτε άλλο από το να βρεις ένα μαλάκα και να του τα τρως χοντρά. Αυτό που θες να κάνεις λέγεται “τίποτα”, όχι “καριέρα”. Οπότε μπες κι εσύ σε μια καινούργια λίστα που έχω φτιάξει με τίτλο “Αντε και γαμήσου”. Ξέρεις πότε θα σε σεβαστώ όσον αφορά την καριέρα; Αμα βρεις ένα παλικάρι, αγαπηθείτε και βάλετε μισά-μισά για να κάνετε μια δουλειά. Εκεί κάνε και καριέρα και ό,τι θες. Το να παίρνεις τσιμπούκια για να ανελιχθείς επαγγελματικά και να έχεις κάνει τον αριβισμό χόμπι ή το να δηλώνεις καριερίστα και να παντρεύεσαι τον πρώτο μαλακοπίτερ παν που βρίσκεις μπροστά σου δεν λέγεται καριέρα, λέγεται πουτάνα στο χωριό μου. Και πείτε με και μισογύνη. Μόνο, αν το κάνετε, ανατρέξτε στην προηγούμενη παράγραφο, στο κεφάλαιο “Στ' αρχίδια μου”.

Φτάνει πια με όλους τους πούστηδες που δηλώνουν αριστεροί, δεξιοί, κεντρώοι, εθνικιστές, φασίστες και όποια άλλη ταμπέλα η στερεότυπο σας έχει περάσει ο πούστης ο πατέρας σας. Ας πούμε τα πράγματα με το όνομά τους. Ο φασίστας, ο αριστερός, ο εθνικιστής, ο κεντρώος και οποιοσδήποτε άλλος, αυτή τη στιγμή, στην Ελλάδα του σήμερα, έχουν ακριβώς τα ίδια προβλήματα. ΑΚΡΙΒΩΣ ΤΑ ΙΔΙΑ ΟΜΩΣ! Το να πηγαίνουν στα άκρα σε μια τόσο δύσκολη για τη χώρα συγκυρία και το ότι στο τέλος θα καταλήξουν να σκοτώνονται μεταξύ τους απλώς ευνοεί τη νέα τάξη πραγμάτων και τον ολοκληρωτισμό, που αν τον προσωποποιούσαμε θα μπορούσε να λέει: “Kαι γαμώ. Τους έχω πιει το αίμα με το μπουρί και αυτοί αντί να έρθουν να με γαμήσουνε από κώλο με το σκουπόξυλο, σκοτώνονται μεταξύ τους. Διαίρει και βασίλευε, αγαπητέ μου, διαίρει και βασίλευε”. Με το να χωριζόμαστε και να πηγαίνουμε προς τα άκρα δεν κάνουμε τίποτα, μαλάκες. Πιτσιρικά που είσαι στο ΜΛ ΚΚΕ και πιτσιρικά που είσαι στη Χρυσή Αυγή είστε το ίδιο για το μπούτσο. ΔΑΠίτη και ΠΑΣΠίτη, ζέχνετε σαπίλα και οι δύο. Αντε και γαμηθείτε όλοι σας. Σκεπτόμενους χρειαζόμαστε, όχι ακραίους.

Αυτά για σήμερα και το κείμενο γράφτηκε σε πέντε λεπτά εν μέσω δουλειάς. Και αν δεν σας άρεσε, στο κεφάλαιο “Στ' αρχίδια μου” και πάλι. 

KAI ΠΕΝΤΕ ΚΑΙ ΕΞΙ ΚΑΙ ΕΦΤΑ

Συνεχίζουμε με τη σχέση των επτά χρόνων, γιατί μου έχετε ζαλίσει τ’ αρχίδια πιο πολύ και απ’ το να τα είχα βάλει σε Καρουζέλ και να είχα ξηγηθεί στον κινητήρα κηροζίνη και νιτρομπουκάλες. Κουτσομπόλικες κουφάλες, θεατές της κλειδαρότρυπας, μη γράψει κανένας κάτι για τη ζωή του, πάει το αριστερό κλικ πιο γαμιώντας κι απ' τα πόδια του George Kollias...

...στο μπλογκ του, μη και χάσετε κανένα επεισόδιο και πάθετε κάνα ισχαιμικό από τη στεναχώρια. ΧΩΣΤΗΡΑ, μίλα, ρε μουνί.

5ος χρόνος

Ο 5ος χρόνος, λοιπόν, παιδιά, είναι της πίεσης. Αξηγούμαι. Ή θα είναι της πίεσης από τη γενέκα ή θα είναι της πίεσης από τις οικογένειές σας. Από τη γενέκα προσωπικώς δεν έφαγα πίεση, οπότε πάμε παρακάτω.

Στην αρχή το πάνε χαλαρά. «Πέντε χρόνια κοντεύετε, τι περιμένεις, πρέπει να κάνετε το επόμενο βήμα, να το πάρεις το κορίτσι». Μωρέ, το έχω πάρει σε στάσεις που θα βγάζαμε το «Kama Sutra 2: τα ακεκλοφόρητα» και δεν τις έχετε καν φανταστεί, αλλά πάμε και πάλι παρακάτω. «Να κάνετε και ένα παιδάκι, να χαρούμε κι εμείς». Να σας πάρω τη βιντεοκασέτα με τον Ζήκο, να τη βλέπετε και να ξεκωλιάζεστε τόσο απ’ τα γέλια, που θα παίζετε διελκυστίνδα με τα κωλάντερά σας. Εκεί να δεις χαρά.

Εχουνε μια εντύπωση, ρε πούστη μου, ότι κάποια πράγματα ΠΡΕΠΕΙ να τα κάνεις γι’ αυτούς. Τι είναι, μωρέ μαλάκες, το παιδί, «πέρασα στις πανελλήνιες, γιούχουουου», για να χαρείτε; Μήπως να σας πούμε και τις γόνιμες μέρες, να μας παίρνετε το πρωί και να μας λέτε «οι γονείς σας σήμερα σας ενημερώνουν ότι είναι μία από αυτές τις μέρες. Μπορείτε να ξεφλοκιάσετε μέσα άκοπα και άφοβα»; Μήπως να βάλουμε και ενδοεπικοινωνία, να είμαστε σαν τα Goody’s: «Ενα τσιζ και δύο κλαμπ. Και χύστε μέσα, παρακαλώ»; Αλλο. «Εμείς σ’ τα δώσαμε όλα όταν ήσουνα μικρός, ό,τι ήθελες είχες, δώσε μας κι εσύ λίγη χαρά». Να σας δώσω. Να, ένα τσουρέκι από τα MAX PERRY, να σας θυμίζει τ’ αρχίδια μου όταν μου λέτε τέτοια πράματα. Και φτάνεις και στο άλλο σημείο. Εκεί σε θέλω, να σε δω αν είσαι μάγκας.

«Κοιτάξτε, όταν θα παντρευτούμε θα το κάνουμε με πολιτικό γάμο. Δεν θέλουμε θρησκευτικό».

(Η μουνάρα στο τέλος είναι για να σπάσει λίγο η στεναχώρια.)

Είναι να πέσουνε να πεθάνουνε λέμε. Η μάνα μου, ρε, που μου διάβαζε Κούντερα και Καζαντζάκη και το έπαιζε ψιλοάθεη, μου έχει αρχίσει κήρυγμα για θρησκευτικούς γάμους και τέτοια και μου σπάει τα πελέ ολημερίς. Και κάνει και κάτι μεγάλους σταυρούς τώρα που γερνάει, πιο μεγάλους κι απ’ τον κανονικό, του Χριστού, αν κρίνω από το γεγονός ότι τα ΙΚΕΑ ετοιμάζονται να βγάλουνε κουζίνα Kristo Taag, ολάκερη από τίμιο ξύλο να ‘ούμε. Και με έχει φάει: «ΤΙ; Πολιτικό; Αχ, θα με πεθάνεις! Και τα παιδιά σας; Πώς θα βγούνε στην κοινωνία;». Ξαφνικά πέφτει και delete στο ότι ΞΕΡΟΥΝ ότι δεν τρέχει μία με την αναγνώριση των τέκνων και τη νομική κάλυψή τους στον πολιτικό γάμο και, παίρνοντας το αμάξι του τρελού επιστήμονα στο «Back to the future», πάμε τρακόσα χρόνια πίσω, που άμα δεν ήσουνα θρήσκος σου κόβανε την πούτσα και την κρεμάγανε στην πλατεία, σαν τους παστουρμάδες όξω από του Μιράλ και την καρκάλα του Αρη Βελουχιώτη. «Εμείς θέλαμε να σε δούμε ντυμένο/η γαμπρό/νυφούλα ΛΑΛΑΛΑΛΑΛΑΛΑΛΑΛΑΛΑΛΑΛΑ...».

Κι εγώ θα ήθελα να σας δω

Α) με σκισμένα τζιν και τσουλούφια Emo, αν το πάμε ενδυματολογικά, για να πέσει και γέλιο, και

Β) να ΜΗ ΜΟΥ ΣΠΑΤΕ ΤΗΝ ΠΟΥΤΣΑ. Αυτά. Οπότε σταματήστε.

6ος χρόνος...

...ή χρόνος της ανδρικής γκρίνιας. Ναι, μαλάκες υπάρχει και τέτοια, δεν κλαίνε και δεν γκρινιάζουνε μόνο αι γενέκαι. Στον 6ο μας πιάνει μια ανασφάλεια ότι, επειδή δεν της βγαίνει πια να γαμιόμαστε σαν κονέλια που είναι σε φάση chill out από πάρτι στα Οινόφυτα μετά από 10 κουμπιά, δεν μας θέλει πια. Και κλάψα και «γιατί δεν κάνουμε σεξ όσο παλιά;» και «μήπως παίζει κάτι άλλο στη ζωή σου;» και τέτοια θηλυπρεπή, που κανονικά για να τα πεις πρέπει να είσαι πιο gay κι απ’ τον σημαιοφόρο του gay parade, αλλά τα λες και νομίζεις ότι έχεις και τόσο δίκιο που δεν σε καταλαβαίνει κανένας, ωσάν τον Γαλιλαίο, που έλεγε «γυρίζει, μωρέ χαϊβάνια», του λέγανε αυτοί «με την καμίααααα», ξανάλεγε αυτός «γυρίζει λεμέεεεεε», του λέγανε «άμα έχεις άντερο ξαναπέστο και σου γαμήσαμε τα πρέκια» και μετά αυτός είπε «καλά, δεν γυρίζει», αλλά ξεκάρφωτα έπινε φράπα γλυκό γάλα π.χ. και μισολόγαγε «κι όμως γυρίζει, και το μουνί της μανας σας, φλώροι, χμφλαλφρσλλδλαλαλδλ».

Ξεκόλλα, μαλάκα, κλαψομούνη. Σε θέλει ακόμα, αλλά είστε 6 χρόνια μαζί. Τι θες στην τελική; Και πούτσα θα πέφτει και όλα καλά θα είναι και ωραία φάση θα παίζει, αλλά δεν γίνεται να έχουν περάσει έξι χρόνια, να κόβεις τα τίγκα στο πένθος νύχια των ποδιώνε σου, να φοράς φανέλα Μινέρβα τίγκα στη μουστάρδα από βραδινό σούβλακο και αυτή να σε γλέπει σαν τον Σάκια τον Ρουβά στην παραλία, τόσο τίγκα στα λάδια που τόνε ζηλεύει σαργός που μόλις βγήκε από σχάρα, κι απ’ όπου περνάει μετά να σφουγγαρίζεις απ την γκάβλα της για πάρτη σου.

Κι εσύ, αδερφέ, σκέψου λίγo: στον 6ο χρόνο δεν γλέπεις μόνο στρινγκέλες, όπως στον 1ο, αλλά έχεις ρίξει και πέος με βρακοζόνα-αλεξίπτωτο τρία τέταρτα, 6 γιούρο από Μοναστηράκι. Δεν είσαι κι εσύ στην ίδια φάση που ήσουνα στον πρώτο και λογικό είναι κιόλας. Αλλά δεν σημαίνει και τίποτα. Είπαμε. Λίγη δουλίτσα και κοινή προσπάθεια θέλει. Κάνε κι εσύ μια προσπάθεια να δίνεις λίγη γκάβλα στη σχέση σας πότε πότε. Αναψε κάνα κερί, φτιάξε λίγο ατμόσφαιρα, τράβα όπως πλένει τα πιάτα και φόρα τον της εκεί που δεν το περιμένει. Πάρ’ της και κάνα γκαβλωτικό εσώρουχο, να γουστάρετε. Αρέσουνε αυτά στις γκόμενες, άκου και τον έμπειρο.

7ος χρόνος

Θυμάσαι το σκηνικό στο «Matrix» -το 1, όχι τα άλλα δύο, που μας κάψανε το κεφάλι από τα δεδομένα και δεν καταλάβαμε και Χριστό-, που του λέει ο Μορφέας του ατάλαντου του Κιάνου Ριβς (o παγκόσμιος Γιώργης Νινιός λέμε) να πάρει το μπλε ή το κόκκινο χάπι; Αυτό γίνεται στον 7ο, φίλε. Εκεί παίρνεις την απόφαση. Ή τελειώνει η φάση μεταξύ σας ή λέτε ότι «μια χαρά έχει πάει μεχρι τώρα, ας κάνουμε το βήμα παραπάνω», που περιλαμβάνει παιδιά, δυσκολίες, χαρές λύπες, αναπάντεχα πράγματα και τι στο διάολο άλλο δεν μπορώ να φανταστώ. Απλώς υπάρχει μια διαφορά σε σχέση με το «Matrix». Αν πάρεις το μπλε και συνεχίσεις για να γεράσετε μαζί ετσέτερα ετσέτερα, δεν σημαίνει ότι μια μέρα δεν μπορεί να ανακαλύψεις/ανακαλύψει ότι δεν πάει άλλο η φάση και να σπάσεις/ει την καβάτζα και να πιεις/ει το κόκκινο χαπάκι και η φάση σας να μείνει μια ωραία (ή και σκατά, ανάλογα το χωρισμό) ανάμνηση.

Η γαμιόλα η ζωή δεν προγραμματίζεται, μάγκες. Κάνεις σχέδια, πολλές φορές κάθονται και λες «τι γαμώ που τα έχω φέρει στη ζωή μου» και άλλες τα σχέδιά σου γίνονται τόσο πουτάνα που λες «μαλάκα μου, τελικά δεν μπορούμε να κοντρολάρουμε τίποτας σε αυτή την πουτάνα τη φάση που ζούμε».

Αλλά την απόφαση πρέπει να την πάρεις, μάγκα. Πόσο θα είστε γκόμενοι; Πόσο θα την πηδήξεις πια; Πόσος καιρός πρέπει να περάσει για να καταλάβεις αν σου κάνει ή όχι; Επτά είναι αρκετά, μάγκα. Είναι το όριο. Οπότε κάνε το βήμα ή κάνε την κότα και πάρε πούλο. Κι αν κάνεις το βήμα, κράτα και την κόκκινη τη χάπα, αλλά ξέχνα τη. Ασ’ τη στην τσέπη και μην τη θυμάσαι, μη σε βασανίζει. Ο,τι είναι να γίνει θα γίνει. Εγώ, πάντως, σου εύχομαι το κόκκινο χάπι να σαπίσει και να έχετε ζήσει μια ευτυχισμένη ζωή μαζί. Μάλλον... μου το εύχομαι.

Με συγκινήσατε πάλι, ρε μπαγάσες. Αντε, πάρτε και το τραγουδάκι σας...

ΕΝΑ ΑΡΘΡΟ ΗΡΘΕ ΑΠΟΨΕ ΑΠ' ΤΑ ΠΑΛΙΑ

Επειδής είσαστε καλά παιδιά και επειδής κάποια παλιά άρθρα που έγραφα σε ένα χώρο που κάποτε αγάπησα και σήμερα μισώ θανάσιμα έχουν κατέβει λόγω αλληλομηνύσεων, θεώρησα ότι πρέπει ο λαός του κοσμαγάπητου αυτού μπλογκ, και τα 68 αυτά άτομα, να έχει πρόσβαση στην αλήθεια. 


Define "αλήθεια", μαλάκα Διπρόσωπε, θα πεις και θα σε απαντήσω με τα λόγια του Socrates στο συμπόσιο του Πλάτωνος, όταν κάποιος από τους συνομιλητές, μετά από μια λεκτική πούτσα που είχε φάει από τον φιλόσοφο, του είπε ότι "είναι δύσκολο για μένα να αντικρούσω τον Σωκράτη". Και ο τεράστιος απάντησε: "Τον Σωκράτη είναι πολύ εύκολο να αντικρούσεις, νέε μου, την αλήθεια είναι που δεν  μπορείς να αντικρούσεις με τίποτε". 


Και αφού σας το 'παιξα και μαγκιά, ότι ξέρω και δυο πράματα παραπάνω, σας δίνω και το άρθρο μου για τον "Κυνόδοντα", ό,τι χειρότερο έχω δει στη ζωή μου σε ταινία. Enjoy, Milko και τα ρέστα.




Κυνόδοντας και το πληκτρολόγιο της μάνας τους


Υπήρξαν στιγμές που κάποιοι άνθρωποι, σε εκλάμψεις εγκεφαλικής διαύγειας συνδυασμένης με υψηλότατο IQ, έκαναν φανταστικά, αξεπέραστα πράγματα. Οπως π.χ.:

• Ο Νιλ Αρμστρονγκ και ο Μπαζ Ολντριν, που περπάτησαν στη Σελήνη -και αυτοί που λένε ότι όλα ήταν μουσαντά και σότα να κλείσουν υπολογιστή και να ανοίξουνε Λιακόπουλο, για να τσεκάρουνε τα τελευταία νέα των Νεφελίμ και πώς πάνε τα χαμπέρια στην υπόγεια πόλη Νταγκλαμαγκάν. 
• Ο Λούντβιχ φαν Μπετόβεν, που έγραψε φανταστική μουσική, που αν ξεστραβωθείς και κλείσεις επιτέλους τον Κιάμο και την Κοκκίνου, μπορεί να μάθεις και πέντε πράματα και να μη σε λένε μπιρμπιτσόλι στις καθωσπρέπει παρέες. Ναι, για σένα μιλάω, αναγνώστριά μου. Μη νομίζεις ότι σε ξέχασα. Αλλα σε αφήνω προς το παρόν και προχωράω παρακάτω.
• Ο Λεονάρντο ντα Βίντσι, που τι να πρωτογράψουμε γι' αυτόν; Ο τύπος έχει υπολογιστεί ότι είχε IQ 210. Αν αναλογιστούμε ότι του Αϊνστάιν ήταν 175, η κόντρα γίνεται κατευθείαν Μπαρτσελόνα - Αγιαξ Παραβόλας, ο Λεονάρντο τυπώνει αυτόματα τη Θεωρία της Σχετικότητας σε κωλόχαρτο, σφουγγίζεται και δεν αξίζει να ασχοληθούμε περαιτέρω γιατί το ξεφτιλίσαμε ήδη.

Υπήρξαν, όμως, και στιγμές που κάποιοι άνθρωποι, σε εκλάμψεις εκτυφλωτικής βλακείας πες το, έλλειψης νοημοσύνης πες το, ξώμειναν από πρέζα και δεν είχανε τι να κάνουνε για να φύγει η χαρμάνα, δεν ξέρω τι, αλλά έκαναν τόσο τραγικά πράγματα που κωλοψαρώσανε μέχρι και ο Ευρυπίδης και ο Αισχύλος, που είχαν γράψει τις μεγαλύτερες τραγωδίες λέμε και τόσο κλάμα ούτε η Μάρθα Βούρτση παλαιά. Κουρόμπλο το δάκρυ, που λένε και στο χωριό μου. Οπως π.χ.:

• Ο Χάρης Ρώμας και η ερμηνεία του στο «Κωνσταντίνου και Ελένης».
• Ο Χάρης Ρώμας και η ερμηνεία του στο «Καφέ της Χαράς».
• Ο Χάρης Ρώμας στις θεατρικές παραστάσεις του. Οχι, ρε παιδάκι μου, δεν είμαι τόσο μαζόχας ώστε να πάω θέατρο να δω Ρώμα -άλλωστε αυτό είναι κάτι που σκιάζομαι όσο η παρθένα χωριατοπούλα τον Ανέστη Βλάχο στον βάλτο-, αλλά τι, ας 'ούμε, εσείς πιστεύετε ότι ο Ρώμας στο θέατρο μεταμορφώνεται και από Αταλάντου και Ατέχνου γωνία μετακομίζει στη Λεωφόρο Μάρλον Μπράντο; Μη χέσω...
• Ο ΚΥΝΟΔΟΝΤΑΣ... 

Και μπαίνουμε στο θέμα μας, κύριοι και κυρίες (είδατε, βρε, πάντα σας βάζω κι εσάς μέσα, κοριτσάκια μου γλυκά). 

Πρώτον, ρε Λάνθιμε, από πού ψωνίζεις χόρτο, αγόρι μου, και έφαγες το φλας να γυρίσεις αυτό το πράμα, που πήγε και στα Οσκαρ τρομάρα του; Ποιος Σατανάς μπήκε μέσα σου και είπες: «Α, θα γυρίσω ό,τι πιο αρρωστημένο έχει παίξει ever, και όχι μόνο αυτό, αλλά θα πάρω και τους χειρότερους ηθοποιούς που παίζουνε στην Ελλάδα. Και θα πάω και Οσκαρ!»; Και πήγες κιόλας! Και μην ακούσω ενστάσεις για τους ηθοποιούς και το παίξιμό τους. Ελεος. Τι διάολο, το κάστινγκ το ξηγήθηκες στο «Θέατρο της Τετάρτης» που βγάζει η Αννίτα; Μιλάμε τόσο ατάλαντοι είχανε να βγούνε από τότε που έκανε ντεμπούτο ο Γιώργης ο Νινιός. Οπα, παρένθεσις. 

(Οταν αναφερόμαστε στον γίγαντα και τρισμέγιστο τιτάνα της υποκριτικής Γιώργη τον Νινιό, μιλάμε για έναν άνθρωπο που κανένας δεν έχει καταλάβει γιατί έχει κάνει καριέρα και τόνε παίρνουνε στις δουλειές χωρίς να έχει ψήγμα ταλέντου. Ο R2D2 στο «Star Wars» είναι πιο καλός ηθοποιός από τον Γιώργη τον Νινιό. Ενας με μανιοκατάθλιψη τελευταίου σταδίου σε συνδυασμό με παράλυση των μυών που προκαλούν το χαμόγελο και δυστονία στα μάγουλα είναι πιο εκφραστικός από τον Γιώργη. Λέγεται ότι μια φορά που προκλήθηκε σύσπαση στο μούτρο του Γιώργη το σκεφτήκανε στην Ακαδημία για Οσκαρ -σας πρόλαβε ο Γιώργης, κουφάλες σκυλόδοντες, αλλά δεν δικαιώθηκε-, αλλά μετά γέλασε κι ο Θεόφιλος Βανδώρος και πέσανε σε ξέρα. Και όποια πει ότι ο Νινιός είναι ωραίος γκόμενος, να της βγει ο γιος κράμα από εθνικό σταρ και Μίστερ Μπούτια, τέλος). 

Δεύτερον, είπες να βάλεις κάτι ερωτικές σκηνές όπου ο μεγάλος γιος πηδιόσαντε με μία γκόμενα που φέρνει επί πληρωμή ο πατέρας στο σπίτι. Και είπες να το κάνεις και τέχνη και να δείχνεις τα επίμαχα σημεία (γιατί έτσι είναι η τέχνη), όπως το πληκτρολόγιο -για όσους δεν έχουν δει το έργο να αναφέρω ότι στην ιδιαίτερη γλωσσική διάλεκτο που μιλάνε στην ταινία η γνωστή παροιμία θα ήταν «εδώ ο κόσμος καίγεται και το πληκτρολόγιο χτενίζεται». Και γιασασίν του τού μάγκα του Λάνθιμου είπαμε τότε για πάρτη σου. Ομως συγγνώμη, ρε μάστορα, για κάτσε μισό. 

Αμα πας να κάμνεις κάτι τύπου τσόντα, κάν' το σωστά, τύπου Τζούλιας, που έκανε και λεύκανση και έβαλε και καινούργια αερόσακα και στο νούμερο δύο went black and never came back. Τι κατεβάζει η γκόμενα το βρακί και σκάει από μέσα το λυκοτόμαρο που φόραγε στην καρκάλα ο Λοχαγός Μαρκ στους Λύκοι του Οντάριο; Ξουράφια και αποτριχωτικές ταινίες δεν παίζουνε στην κοινωνία που διαδραματίζεται η ταινία; Εκεί που είπαμε ότι τελικά κάτι λέει το εργάκι και θα πάρουμε δουλειά για το σπίτι, έσκασε ο Teenwolf και ξενέρωσε το Σύμπαν. Ασε που μετά έβαλες και τα αδέρφια να πηδιόσαντε και φρικάραμε πιο πολύ κι από τότε που ένας στην κατάληψη έφερε την τσόντα με την Τσιτσιολίνα και το άλογο, που φεύγαμε όλοι στην τουαλέτα για ρουκέτες και αυτός έλεγε «τι φεύγετε, ρε, δεν είσαστε open minds ας 'ουμε;».

Τρίτον, εγώ το έργο το θέλω απλό. Τύπου υπόθεσις «ο Γιώργος είναι υδραυλικός και της κυρίας Μαρίας της παντρεμένης, που λείπει κι ο άντρας της, της χάλασαν οι σουλήνες. Οπότε καλεί τον Γιώργο να της τους φτιάξει, που, ω, τι έκπληξις, σκάει στο σπίτι της χωρίς σώβρακο και εκεί...». Η συνέχεια επί της οθόνης και στα παλιά τα σινεμά δίνανε και κυπελλάκι στην είσοδο να μη λερώξεις, ενώ είχες φτιαχτεί και ως άνδρας με δύο έργα καράτε, Μπρουσλίδικα, αντρίκεια, που είχαν παίξει πιο πριν. Λούτσα και ξύλο, δηλαδή και άγιος ο Θεός και έφευγες από το σινεμά πρώτος μάγκας. Αυτά με τα έργα που είναι ντεμέκ αλληγορίες και ο σκηνοθέτης θέλει να πει άλλο από αυτό που δείχνει και εμείς οι οπισθοδρομικοί και πουριτανοί δεν τα καταλαβαίνουμε, συγγνώμη, αλλά από το να μου αρέσει ο «Κυνόδοντας» και να θεωρούμαι εμπροσθοδρομικός και αλτέρνατιβ υπεργαμάτο τυπάκι, χίλιες φορές πρεζάκιας να κάνω τράκα στην Τοσίτσα για να σουτάρω το κατιτίς μου. Πες με και χαζό, ρε παιδί μου, ότι δεν νιώθω. Δεν με νοιάζει μία.

Τέταρτον, τι θα γίνει, ρε φίλε, με όλους εσάς τους ψευτοκουλτουριάρηδες, που βλέπετε στις ταινίες του Αγγελόπουλου τον πρωταγωνιστή να διανύει εκατό μέτρα και τα δείχνει και τα εκατό, ΟΛΑ, πετραδάκι, πετραδάκι; Πότε θα σωθούμε από σας; Γιατί εμένα να με σούρει μια γκόμενα που είχα παλιά να δω το «Μια πορνογραφική σχέση» και να μη με αφήνει να ρίξω πόρδο με στεφάνι -αιτωλοακαρνανικός ιδιωματισμός για κάποιον που κοιμάται- και να φύγω κύριος από το σινεμά; Γιατί όταν ήμουνα φαντάρος με πήγανε κάτι σειρές να δούμε στο Διδυμότειχο το «Βλέμμα του Οδυσσέα» του Αγγελόπουλου; Φταίω σε τίποτα; Τους έκλεψα το κουλούρι; Ασε που όταν σφύριξε ημίχρονο και βγήκαμε για τσιγάρο εγώ ήμουνα έτοιμος να πω καμιά μαλακία να γελάσουμε και άρχισε ο ένας να λέει «κοίταξε να δεις, Κώστα, η ταινία είναι ένα οδοιπορικό και ένα χτύπημα της νομενκλατούρας του στρουχτουριστικού υποβάθρου μπλα, μπλα, μπλα, νια, νια, νια» και μου πέσανε όλα τα δόντια, αλλά όχι οι κυνόδοντες, οπότε δεν μπορούσα να φύγω. Δράμα μιλάμε, όχι αστεία.

Κι όπως είχε πει και μια γριά σε έναν Αλβανό ταξιτζή μια φορά «εγώ δεν είμαι ρατσίστρια, τους αράπηδες τους συμπαθώ» και βάρεσε αναβολή ενώ μέτραγε μία και σήμερα ο άθρωπας, κάπως έτσι θα το πω κι εγώ τώρα για να κλείσω. Εγώ δεν έχω κάτι με τους κουλτουριάρηδες, γούστο τους και καπέλο τους, αλλά κουλτούρα να φύγουμε, ρε παιδάκι μου, που έλεγε και ο Χάρρυ ο Κλυνν, κουλτούρα να φύγουμε και τίναξέ τη να πέσει και η τελευταία σταγόν... Πήγαμε και στα Οσκαρ τρομάρα μας...

ΤΑ ΠΙΟ

Ναι, ρε, το ξέρω, περιμένετε το δεύτερο μέρος από τη σχέση μου. Θα το γράψω, είπαμε, όχουουου. Απλώς επειδής γούσταρα και μου ήρθε και θυμήθηκα και κάτι παλιά και ωραία, πάρτε προς το παρόν τα ΠΙΟ και βούλω. Πάμε, μαέστρο.

Η ΠΙΟ κότα ποδοσφαιριστής

Σαΐνιο

Τόνε θυμόσαστε αυτόνανε τον τιτανοτεράστιο που είχε περάσει από τη βαζέλα ένα φεγγάρι; Μιλάμε ότι πιο κότα σου ξηγιούνται τατουάζ ΜΙΜΙΚΟΣ στο κούτελο και όπως κυκλοφοράς στο δρόμο τσιμπάει ο κοσμάκης φτερούγες. Παρακολουθάτε: ο Φρανκ ο Ζουέλας είχε βγει και είχε πει ότι «μια φορά που παίζαμε στην Τούμπα με τον ΠΑΟ ήρθε και μου είπε ο Σαΐνιο ότι ζήτησε αλλαγή από τον προπονητή του επειδή ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΣΕ!». Οχι τραυματισμοί και τέτοια, απλώς ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΣΕ! Πρώτον, να πω, για να το τραβηξω λίγο, ότι πιο κότα σε τηγανίζουνε στα KFC με σπάισι κουρκούτι και σε σερβίρουνε σε χάρτινο κουβά. Δεύτερον, να ζητήξουμε συγγνώμη από τον Σαΐνιο επειδή όταν ανέβηκε Τούμπα δεν τον περιμένανε στη φυσούνα 19χρονες μουνάρες πορνοστάρ στα τέσσερα, κρατώντας στα χέρια εξετάσεις ότι είναι καθαρές από αφροδίσια και χαρτί από συμβολαιογράφο ότι φοράνε σπιράλ για να μην πιάσουνε παιδί. Αντε και γαμήσου, Σαΐνιο. Καλύτερα τράβα παίξε κέρλινγκ, εκείνη τη μαλακία που πετάει ένας την τσαγιέρα σ’ ένα στόχο και κάτι μαλάκες με δέκα νταν σκούπα στο λελουδικό στον Σφακιανάκη τρίβουν τον πάγο για να πάει πιο αργά, πιο γρήγορα, δεν ξέρω, στ’ αρχίδια μου κιόλας.

Ο ΠΙΟ γαμάτος πυγμάχος

Μοχάμεντ Αλί

Και μην ξανακούσω αυτή τη μαλακία που τον λένε Μοχάμεντ Άλι. Ρε ζώα, ο τύπος ασπάστηκε το Ισλάμ και πήρε και ανάλογο όνομα. Ξέρετε κάναν μουσουλμάνο που να τον λένε Άλι; Στα Γιάννενα ποιος ήτανε, ο Άλι Πασάς, γαμώ τον Θεό σας; Nα με σκάσετε θέλετε; Το λεπόν, ο τύπος, επειδή έχω κάνει και τρία-τέσσερα χρονάκια πυγμαχία (γεια σου Ιωαννίδη, δασκαλάρα), δεν ήταν μόνο ένας πυγμάχος. Ηταν ένας πανέξυπνος άνθρωπος, ένας πολιτικός ηγέτης για τα δικαιώματα της φυλής του, ίσως ο πιο ετοιμόλογος άνθρωπος ever και ο μεγαλύτερος καλλιτέχνης που πέρασε ποτέ από τα ρινγκ. Και όταν τον κάλεσαν να πάει να πολεμήσει στο Βιετνάμ δεν έκανε το βήμα μπροστά στην κατάταξη νεοσυλλέκτων (η ατάκα του ήταν «κανένας Βιετκόνγκ δεν με είπε ποτέ αράπη»), του αφαίρεσαν την άδεια πυγμαχίας για οκτώ χρόνια, παρ’ όλα αυτά επέστρεψε και ξαναπήρε τον παγκόσμιο τίτλο μετά από το θρυλικό αγώνα με τον Φόρμαν. Δεν λέω πολλά, αφήνω τα βίντεα να μιλήσουνε. Τον θαυμάζω πιο πολύ από κάθε άλλον αθλητή. Μαραντόνα, σόρι, φίλε.

Η ΠΙΟ γαμάτη επιστολή φιλάθλου σε εφημερίδα

Αγγλος μόρτης την είχε στείλει μετά από ήττα της εθνικής Αγγλίας. Απολαυστική.

«Είμαι θυμωμένος με τους σημερινούς ποδοσφαιριστές. Ξέρω γιατί έχουν γίνει τόσο μαλθακοί. Είναι τα αδελφίστικα ονόματα που έχουν. Αυτό είναι. Θυμόσαστε την παλιά εποχή, όταν οι μπαλαδόροι κλοτσούσαν τη γαμημένη την μπάλα, που ήταν γεμάτη με πέντε κιλά χώμα, ραμμένη μέσα σε πετσί με ραφές από ατσάλι με κορδόνια από χορδές του πιάνου; Λοιπόν, εκείνη την εποχή οι παίκτες μπορούσαν να αντέξουν τις δυσκολίες του παιχνιδιού επειδή λεγόντουσαν Αλμπερτ, Μπερτ, Χάρι, Μπιλ, Εντι, Μπομπ, Τζακ και Τόμι. Ηταν γαμημένα σκληρά ονόματα για γαμημένους σκληρούς παίκτες.

Και τώρα τι έχουμε; Γκάρεθ, Τζέισον, Γουέιν, Ντιν Ράιαν, Τζέιμι, Ρόμπι. Ονόματα για αδελφάρες. Καμία απορία γιατί η μπάλα είναι σαν το μπαλόνι και οι επικαλαμίδες σαν φέτες από ψωμί. Την παλιά εποχή δεν θα έβλεπες τον Λεν Σάκλετον ή τον Μπιλ Ράιτ να βάζουν ένα κομμάτι χαρτί μέσα στις μικρές, λεπτές κάλτσες τους. Τις γαμημένες τις επικαλαμίδες τότε τις έφτιαχναν από βιβλία που έπαιρναν από τις βιβλιοθήκες και οι κάλτσες ήταν από ύφασμα σακιών.

Το ίδιο και με τις φανέλες, τις γαμημένες φανέλες με τις τρύπες για να αναπνέει το δέρμα τους. Ναι, για να αναπνέει το ξυρισμένο στήθος τους και να μην αρπάξει κρυωματάκι. Αϊντε πηδηχτείτε. Ο Στάνλεϊ Μάθιους έκανε ντρίμπλες γύρω από τα καλύτερα μπακ της Ευρώπης φορώντας φανέλα που την είχε κόψει από ύφασμα τέντας και σώβρακο που είχε ράψει από τη χλαίνη που κράτησε όταν απολύθηκε από τον στρατό.

Και χρειάζονται και γαμημένη θεραπεία για το στρες! Ο Σταν Κόλιμορ είχε ρίξει ένα χαστούκι στην κυρά του και τον έστειλαν τρεις σεζόν να κάνει θεραπεία με συμβουλές για το στρες. Την παλιά εποχή προβλεπόταν οι ποδοσφαιριστές να κοπανάνε τις δικές τους. Ιδιαίτερα έπειτα από ήττες. Και οι γυναίκες το περίμεναν, όπως είναι και το σωστό. Γιατί ήταν τυχερές που είχαν παντρευτεί ποδοσφαιριστές. Και οι γυναίκες απαντούσαν κιόλας. Ο Τρέβορ Μόρλεϊ βρέθηκε με ένα μαχαίρι στην πλάτη που του το κάρφωσε η δικιά του. Και για τρεις μήνες δεν προπονιόταν. Η αδελφάρα. Στον Αρτσι Σμιτ της Πορτ Βέιλ έπεσε πάνω του ένα καρότσι με άλογο μία Παρασκευή βράδυ. Την επόμενη μέρα ήταν στην ενδεκάδα εναντίον της Μπράντφορντ και σκόραρε και δύο γκολ. Αλλά το όνομά του δεν ήταν Τρέβορ. Αυτός ήταν ο Αρτσι. Είχε σπάσει τη λεκάνη, τα δύο πόδια, είχε σκοτώσει τη δικιά του, την έθαψε κάτω από τη βεράντα και μετά εμφανίστηκε στη συγκέντρωση της εθνικής. Χρειάστηκε θεραπεία για το στρες; Τ’ αρχίδια μου.

Ναρκωτικά; Την παλιά εποχή δεν είχαμε τέτοια πράγματα. Εκείνες τις εποχές μια γρήγορη ένεση μορφίνης πριν από την αρχή και ήσουνα τυχερός αν έβρισκες να ρίξεις. Στο ημίχρονο είχε φύγει και σε πλακώνανε στο όπιο. Οχι αυτά με τα σνιφαρίσματα της κόκας και τα ακριβά ναρκωτικά.

Πανηγυρισμοί; Μη μου μιλάτε για τους σημερινούς πανηγυρισμούς που πέφτουνε στα τέσσερα και στήνονται στον κόσμο. Θα είχε πλάκα αν είχα δει τον Κλιφ Μπάστιν να το κάνει έπειτα από μια επέλαση από αριστερά και σέντρα στον Αλεξ Τζέιμς για να βάλει το γκολ... Μία χειραψία ήταν το πολύ που θα έπαιρνες. Αντε και ένα κλείσιμο του ματιού στ' αποδυτήρια. Αλλά κανονικό κλείσιμο. Αντρικά πράγματα. Οχι τα αδελφίστικα φιλιά που βλέπεις σήμερα να δίνουν ο Λε Σο και ο Στίβεν Τζέραρντ. Λένε ότι και την παλιά εποχή όλο και κάποιο φιλί δινόταν και ότι στα αποδυτήρια υπήρχε μια gay ατμόσφαιρα, αλλά δεν σήμαινε τίποτα. Τίποτα περισσότερο από παιχνιδάκια ανάμεσα σε υγιείς νέους αθλητές.   

Και γι' αυτά παίρνουν εξήντα χιλιάρικα λίρες την εβδομάδα! Δεν θα τους έδινα ούτε δύο πένες. Δύο σελίνια έπαιρνε ο Τόμι Λότον. Τον μήνα. Και ο Τομ Φίνεϊ, όταν ήταν διεθνής, δούλευε υδραυλικός τέσσερις μέρες την εβδομάδα. Αυτή είναι η γαμημένη αλήθεια. Οι παίκτες έπρεπε να δουλεύουν για να βγάζουν τα λεφτά τους. Οχι όπως σήμερα. Ο Σταν Πίρσον καθάριζε βόθρους και είχε δεύτερη δουλειά να καθαρίζει τις τουαλέτες στο “Ολντ Τράφορντ”. Χρειάστηκε να βγει στη μέση ενός παιχνιδιού επειδή είχε βουλώσει από μια κουράδα μια τουαλέτα. Και ο Εντι Χάπκοντ ήταν αγόρι-μοντέλο. Αλλά δεν του άρεσε να το συζητάει.

Νομίζω ότι πρέπει να ξεκινήσουμε δίνοντας πραγματικά ανδρικά ονόματα στα αγόρια μας. Αμα κάνετε αγόρι, μη σκέφτεστε τα αδερφίστικα ονόματα που δίνουν σήμερα, αλλιώς σε 20 χρόνια θα καταλήξουμε με μία εθνική Αγγλίας γεμάτη από παίκτες που λέγονται Κιάνου, Ρόναν, Ασλεϊ και φάκιν Τσέσνι. Βγάλτε τα παιδιά σας Αλφ, Χέρμπερτ, Λεν, Φρανκ, Φρεντ και Γουίλφ. Για να απαλλαγούμε οριστικά από τις αδελφάρες στο ποδόσφαιρο».

RESPECT.

Η ΠΙΟ γαμάτη σκηνή σε ταινία

Ξανθόπουλας, η πάλη με το αρκούδι

Εκτός του ότι τότε οι ταινίες ήταν αντρικές, μια και σήμερα θα είχαν ξεσηκωθεί οι φιλοζωικές ακόμα κι αν είχαμε μαζέψει υπογραφές στην Ομόνοια ότι το αρκούδι ήτανε μουσαντέ και τους τις είχαμε στείλει, ο Νικόλας ο Ξανθόπουλας δίνει ρεσιτάλ ερμηνείας και η ταινία παίρνει και Οσκαρ σεναρίου. Πρώτον, όταν γλέπει το αρκούδι ο τύπος είναι πάνω σε άλογο. Που κανονικά παίρνεις πούλο και ξαναγλέπεις αρκούδι μόνο στο National Geographic και αυτό σε γρήγορο ζάπινγκ. Και να πεις ότι ήτανε κοντά εκεί και ο γύφτος και τον είδε και χαμπάριασε ότι το αρκούδι είναι χαλαρό και ήμερο, αρχίδια. Τίποτα. Δεν μάσησε μία. Δεύτερον, είχανε βάλει έναν κακομοίρη να φοράει στολή αρκούδας, που το φερμουάρ φαινότανε και μόνο το πακέτο Μάλμπουρο έλειπε από το τσεπάκι για ναι ‘ναι φόλα φανερό ότι είναι άνθρωπος. Αααααχ, αυτές ήτανε ταινίες. «Η Οδύσσεια ενός ξεριζωμένου», κύριοι, μιλάμε για έπος τεσσάρων ωρών με απ’ όλα μέσα. Ετσι και τη βάλει το STAR, από τις διαφημίσεις θα γίνει όπως με το «Μπεν Χουρ», που το είχανε ξεκινήσει Μεγάλη Δευτέρα και στο φινάλε τρώγαμε αρνί. Πάρτε να ‘χετε.

Οι ΠΙΟ κότες γενικότερα

Σύγχρονοι Ελληνες

Μην αντιδράσει κανένας λέμε. Πιο κότες θα ήμασταν μόνο στην περίπτωση που ήμασταν έντεκα εκατομμύρια Σαΐνιο. Κατεβαίνουν όλοι στις πορείες και διαμαρτύρονται και «δεν είναι δυνατόν να εφαρμόζουν τέτοια μέτρα» και «είναι απάνθρωπη η μεταχείριση» και τ’ αρχίδια μου τα δυο, αλλά όταν τους καλεί το αφεντικό τους για να τους κόψει 15-20-25% λένε όλοι «ναι» και του παίρνουνε και κάνα τσιμπουκάκι, γιατί «στη δύσκολη εποχή που ζούμε, πάλι καλά να λέτε που έχετε και δουλεία», όπως λένε και τα καλά αφεντικούλια, γαμώ το ξεσταύρι τους. Κυρ μαλάκες, καταλάβετε κάτι, να τελειώνουμε, τα έχω ξαναγράψει. Η συλλογικότητα και το «να κάνουμε κάτι όλοι μαζί, να αντιδράσουμε», ξεκινούν από την ατομική άρνηση. Αν ένας ένας λέγαμε στο αφεντικό μας στην πρόταση μείωσης μισθού «πάρε την ψωλάρα μου», δεν θα υφίστατο κανένας μείωση. Αλλά όχι. Προτιμάς όλοι πούτσα και μετά αγανακτισμένος στο Σύνταγμα. Και παραπονιέσαι για τους πολιτικούς μας, ότι και καλά είναι κότες απέναντι στους Ευρωπαίους. Ενώ εσύ μπροστά στο αφεντικό σου τα σουρνεις και αφήνεις αύλακα πίσω, σαν φρέζα από τραχτέρ. Αυτούς έχεις γιατί αυτοί σου αξίζουνε. Γαμημένε δούλε.

Ο ΠΙΟ αντιπαθητικός

Κριστιάνο Ρονάλντο

Νταξ, μαλάκα, ο τύπος είναι ο ΠΙΟ σιχαμένος ever λέμε. Εκτός του ότι μια φορά που έδωσε την μπάλα από το δεξί στ’ αριστερό είχαμε λιγοθυμιές στο «Μπερναμπέου» από τη συγκίνηση για την τεράστια πράξη αλτρουισμού, λέγεται ότι μια άλλη φορά είχε σκάσει μύτη στον Οικονομίδη στο Πεδίον του Αρεως και έπαιξε για πλάκα με κάτι παιδάκια. Σε κάποια φάση ένα του είπε «κύριε, εδώ μπάλα» και οι φήμες λένε ότι το χαστούκισε τόσο δυνατά, με την ανάποδη, με τη βέρα που φιλάει όταν βάζει τεμάχιο, που από τότε η μάνα του τα σκάει σε παιδοψυχολόγο. Και βάζει και δύο κιλά ζελέ ο λεμές, ότι είναι και ωραίος, ο αρχίδας, ο Νάρκισσος. Που είναι, αλλά γαμώ την Παναγία του. Δεν τον πάω, ρε. Του γαμώ το σπίτι. Τόνε γαβγίζουνε τα σκλια στο δρόμο. Είναι αντιπαθητικός. Ο ΠΙΟ. Και δεν το εξηγώ και άλλο.

Το ΠΙΟ γαμάτο βετζινάδικο

Κι ύστερα λένε πως φταίει ο φονιάς...

Το ΠΙΟ αίσχος φαΐ

Ταραμοσαλάτα έτοιμη σε συσκευασία

Σάπια αυγά οξύρυγχου, λάδια από κλανοβαλβιδωμένο πλατινιάρικο παπί με το κριαρέ το τιμόνι...

...ψωμί από το οποίο ανακάλυψε την πενικιλίνη η Μαρία Κιουρί, όλα τα καρκινογόνα Ε συντηρητικά και μια πρέζα ροζ της Vernilac για κοριτσίστικο δωμάτιο. Καλά Κούλουμα.

Η ΠΙΟ μαλάκω μάνα του κόσμου

Αυτή που ο γιος της γαμούσε την 22χρονη δασκάλα στην Κρήτη και πήγε και κατήγγειλε το συμβάν στην Αστυνομία. Καλά, μωρή μαλακισμένη, ΠΑΣ ΚΑΛΑ; Δηλαδή θα προτιμούσες να πάει το γιο σου ο άντρας σου στις πουτάνες ας ‘ούμε, όπως κάνανε παλιά, ή να ξεπετσιάζεται τόσο πολύ στο Youjizz που αντί για καρεκλάκι μπροστά στον υπολογιστή του θα του εφαρμόσεις χέστρα; Μιλάμε ο πιτσιρικάς ζούσε το όνειρο της ζωής του, ξεκωλιαζόσαντε στον πούτσο με το μωρό, στην άσχημη του εξηγούσε και πώς λύνεται το πρόβλημα στην Αλγεβρα, σελίδα 22, ήταν έτοιμος να μπει στην κενωνία ως γνήσιο αρσενικό κι εσύ πήρες κόφτη για λουκέτα, του έκοψες την πούτσα και την πέταξες στα σκυλιά; Και τον τάιζε και μέλι με γραβιέρα για να είναι κατάρτι ο άθρωπας και στη δύσκολη να έχει κάπου η κοπέλα να κρεμάει και τις πετσέτες. Ρε, εμείς κλαίγαμε να ανοίξει τα ποδαράκια της λίγο η δασκάλα για να τόνε παίζουμε με λύσσα κάνα-δυο χρόνια μετά κι εσύ πήγες και έδωσες το παιδί σου στεγνά; Ελεος, ξεφτίλα και σκατά στα μούτρα σου, μαλακισμένη. Προτείνω να ιδρυθεί ένα ιδιωτικό σχολείο αρρένων στο οποίο θα προσληφθούν μόνο τέτοιες δασκάλες και τα παιδιά μας θα λυσσάνε στον πούτσο και θα βγαίνουν υγιή και έτοιμα να αντιμετωπίσουν τις δυσκολίες της ζωής. Και να ρίχνουμε κι εμείς οι γονείς ένα πέος πότε πότε, άμα είναι και όπως στη φωτό, μη σου πω και δύο.

Η ΠΙΟ γαμάτη δήλωση δασκάλου για τους μαθητές του

Bradford Marsallis

Enjoy.

H ΠΙΟ καλή γιαγιά του κόσμου

Διάλεξε όποια θες, μιλάμε έχω φρικάρει με το βίντεο.

Είναι δυνατόν;

Να είστε καλά, να περιμένετε το Νο 2 της σχέσης και να ακούσετε και το τραγουδάκι μας. Μεγάλη εκτέλεση.

7EVEN YEARS...

Οντας σε σχέση εδώ και εφτά χρόνια με την κοπέλα μου (ναι, ρε μουνιά, κοπέλα μου, δεν έχω παντρευτεί και στην καραπουτσακλάρα μου), νομίζω ότι είμαι ο πλέον κατάλληλος για να περιγράψει μια σχέση και τα βήματά της ανά τον χρόνο. Με μικρό πρόλογο αυτή τη φορά, πηγαίνοντας κόντρα στον ίδιο μου τον εαυτό, ξεκινάω.

1ος χρόνος
...και καλύτερος. Είναι η πιο γαμώ φάση. Εχεις γνωρίσει το γκομενάκι, είσαι στη φάση του ψησίματος και φοράς το προσωπείο, τη μάσκα που φοράνε οι άνδρες όταν θέλουν να γαμήσουν, έχοντας μόνο σκοπό το να περιλαμβάνουν οι σκέψεις της γκόμενας κατά 90% τη φράση «ΠΟΣΟ ΓΑΜΑΤΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΤΥΠΟΣ ΤΕΛΙΚΑ;». Μπανιαρίζεσαι για να βγεις με το μωρό και είσαι μέσα στην γκάβλα, είστε έξω και είσαι τόσο γαμάουα και λαρτζ που το μουνί πιστεύει ότι ο Σον Κόνερι σου κάνει λάτζα στο σπίτι τα Σαββάτα, παίρνει 2 γιούρο την ώρα και θέλει να σου ξηγηθεί υπερωρίες αμισθί. Ε, δεν θέλει και πολύ. Τελικά το μωρό σού κάθεται και έπειτα αρχίζει ένας μαραθώνιος πούτσας. Πολλές πούτσες λέμε. Αν τις έβαζες στη σειρά και έτρεχε κατά μήκος τους ο Αμπέμπε Μπικίλα, θα έβαζε παπούτσα από τους κάλλους. Επίσης δεν σε ενοχλεί να κάτσεις να δεις το «Sex & the City», μια και έτσι κι αλλιώς δεν θα το δεις ολόκληρο, γιατί δεν μπορεί, θα πέσει πέος. Ολα πάνε καλά, υπάρχουν κάποιοι μικροτσακωμοί, αλλά δεν γαμιέται, ρε αδερφέ, είναι το αλατοπίπερο της σχέσης και οδηγούν σε πιο hardcore γαμήσια. Οπότε μια χαρά. Εξοδοι, μπαράκια, φαγητά, ταξιδάκια, ο καθένας μένει σπίτι του, έρχεται στα λάιβ σου και λιώνει που σε βλέπει να παίζεις και εσύ καμαρώνεις σαν κόκορας που μαγείρεψε τον εαυτό του κρασάτο και του πέτυχε τόσο που του ξηγηθήκανε δυο αστέρια Μισελέν. ΟΛΑ ΓΑΜΑΝΕ ΛΕΜΕ, οπότε πάμε στον...

2ο χρόνο
...η «Χρόνο της πρώτης κλανιάς». Μη γελάτε, μαλάκες. Η πρώτη κλανιά είναι πολύ σημαντικό βήμα στην πορεία μιας σχέσης. Τον πρώτο χρόνο θέλεις να μη χαλάσει η μαγεία και κρατιέσαι τόσο πολύ που όταν τελικά κλάνεις σπίτι σου, έτσι και ανάψεις αναφτήρα γίνεται αυτό...



Από την αντίδρασή της στην πρώτη πέρδα εξαρτάται η συνέχειά σας. Αν κάνει «ίιιιοουουουου» και φύγει για να βρει τη μάνα της στην Κηφισιά για να της το πει κλαίγοντας, ετοιμάσου να ξεσκονίσεις την πουτσοατζέντα που κάθε άνδρας έχει θαμμένη σε κάποιο συρτάρι για τις δύσκολες στιγμές (είναι τότε που η μαλακία έχει βαρέσει τόσο tilt, που είσαι σαν ακοντιστής: το δεξί χέρι Σβατζενμπούγκιν από «Κομάντο» και το αριστερό Στάθης Ψάλτης υπερρέψας, μετά από 3 μήνες στο Αουσβιτς). Αν γελάσει και σου πει κάτι τύπου «καλά, ρε μαλέα, τι κάνεις, χαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχα, ε, το μαλάκα ξεκωλιάστηκε», μπορεί και να έχεις πέσει στη γυναίκα της ζωής σου. Τόσο απλό. Κατά τα άλλα, ο δεύτερος χρόνος είναι κι αυτός σούπερ, με μικρές διαφορές από τον πρώτο, εκ των οποίων μία είναι ότι βλέπεις ΟΛΟ το γαμημένο το «Sex & the City» και τη «Ζωή της άλλης», με την μπερουκοφόρα γαμώχριστη καριόλα για πρωταγωνίστρια, γαμώ την Παναγία μου. Οι έξοδοι είναι ωραίες, τα ταξιδάκια συνεχίζονται, οι φίλοι σου την έχουν αποδεχθεί και τη γουστάρουν και πούτσα συνεχίζει να πέφτει, αλλά πιο cool. Επίσης, έχει γίνει και ένα σοβαρό ξάνοιγμα στο sex, του τύπου «να δούμε και καμιά τσόντα μαζί και να γουστάρουμε ενώ γαμιόμεθα» -και όχι μόνον...-, ενώ παράλληλα παίζει να έχεις γνωρίσει και γονείς, που εκεί ξαναβγάζεις το προσωπείο, αλλά είναι αυτό του καλού παιδιού, με το φωτοστέφανο αποπάνου. Ωραίος ο δεύτερος... Χαλαρός.

3ος χρόνος
Ο χρόνος που αρχίζουν οι ενοχλήσεις. Ολα αυτά που σου φαίνονταν γλυκούλια και χαριτωμενιές πάνω της, αλλά και όλα αυτά που της φαίνονταν γλυκούλια και χαριτωμενιές πάνω σου, τώρα αρχίζουν και ενοχλούν. Επίσης, επειδή παίζει στον τρίτο χρόνο να έχει αρχίσει συγκατοίκηση, αυτό που έγραψα με τα γλυκούλια και τις χαριτωμενιές υπάρχει περίπτωση να βγαίνει πιο έντονα, σε φάση που τσακώνεστε ΧΟΝΤΡΑ για γελοία θέματα. Και συνήθως αυτά είναι γελοία για σένα, άντρα φίλε μου, αλλά ουχί δι’ αυτήν, που θεωρεί ότι το να αφήσεις τις πιτζάμες σου κάπου που δεν θυμάσαι πού και δεν τις βρίσκεις είναι το ίδιο τραγικό με το να μπεις σε ένα μαιευτήριο και να γαζώσεις με Μ-60 το θάλαμο με τα εφταμηνίτικα ή, τέλος πάντων, το ίδιο τραγικό με το να πεις ότι η διαφήμιση που ο Ρουβάς λέει στο παιδί του «κοιμήσου, αγγελούδι μου» διαφημίζοντας -έλεος- δγιαούρτη είναι μαλακία και να πα’ να γαμηθεί με συφιλιάρα πόρνη της Αναγεννήσεως αυτός που τη γύρισε. Γιατί Ρουβάς για τις γεναίκε ίσον Μαραντόνα για τους άνδραι και δεν χρειάζεται να πω παραπάνω, με πιάνεις. Υπάρχει αγάπη, όμως, και πέφτει και πούτσα, αλλά πότε πότε παίζει και κάνας πονοκέφαλος, που κανονικά θα έπρεπε να λες «πάρε Αλγκόν και μπούκω τον, κερία μου», αλλά επειδής είσαι τσέντλεμαν δεν το λες (και καλά κάνεις). Ωραίος ο τρίτος, αλλά κρίσιμος, ΑΝ τον περάσεις και συνεχίσετε να είστε αγαπημένοι, πάει να πει ότι παίζει να έχεις βρει κάτι καλό σε αυτή την πουτάνα τη ζωή σου. Οπότε συνεχίζεις για τον...

4ο χρόνο
Ο τέταρτος, φίλε, είναι της αμφιβολίας. Ειδικά αν είσαι ένα ενοχικό κάθαρμα σαν εμένανε, που θέλει να γαμήσει μέχρι και τις τρύπες από τα USB του υπολογιστή, που κάθε μέρα γι’ αυτό το χαμερπές κάθαρμα είναι, όπως είπε και ο μόνος συνθέτης που έγραψε τραγούδι για τον αδερφό του, ο Αντρέας ο Μικρούτσικος, «Θάνε, σαν να μπαίνει άνοιξη». Θυμάστε όλοι, αγαπητοί αναγνώσται, τι γίνεται την άνοιξη, τότε που ανθίζουν τα κλαδιά και βγάζει η γης χορτάρι. Τότε που είναι λες και η τιμή του γυναικείου υφάσματος πήγε στα 6.000 γιούρο το τετραγωνικό χιλιοστό και δεν έχουν οι καημένες να ράψουνε κατιτίς να φορέσουνε απάνω τους. Και βγαίνουμε εμείς όξω και πολλές φορές, ακόμα κι αν είμαστε καθιστοί σε ένα παγκάκι, περνάει ένα μουνί και του ξηγιόμαστε χωρίς να σηκωθούμε από τη θέση μας standing ovation. Και γυρίζω στο «ενοχικός». Και λέω: αν και η πούτσα μόλις βλέπεις μουνί είναι κατάρτι, ΔΕΝ την παρκάρεις. Γιατί ναι μεν θα γουστάρεις, αλλά μετά οι Ερινύες θα βγάλουνε αφίσα που θα λέει «Πάρτι στην κωλοτρυπίδα του..... (βάλε το όνομά σου αν είσαι το ίδιο μαλάκας με μένα), ελεύθερη είσοδος, τα ποτά δωρεάν». Α, ρε φιλαράκια, που μπορείτε και ρίχνετε καμιά πούτσα πότε πότε απο δω κι από κει και έχετε και γκόμενα, πόσο σας ζηλεύω. ΠΟΣΟ ΟΜΩΣ. Οπα, παιδιά συγγνώμη, ξεχάστηκα, τόση ώρα νόμιζα ότι μιλάω στον ψυχαναλυτή μου. Λοιπόν, όπως είπα, ο τέταρτος χρόνος είναι αυτός που καμιά φορά αμφιβάλλεις. Και λες «τι γίνεται; Είμαι τέσσερα χρόνια με την ίδια γυναίκα, πού θα πάει αυτό; Τη θέλω ακόμα όπως παλιά; Τι κάνω; Πού πάω; Γιατί τον παίζω τέσσερις φορές τη μέρα στο parispornmovies.com; (τσεκάρετέ το και θα με θυμηθείτε)». Και θα σου απαντήσω εγώ, φίλε μου. Και τη γουστάρεις και τη θέλεις και θα πάνε όλα όπως είναι να πάνε, δεν ξέρω αν θα είναι καλά ή άσχημα, αλλά θα πάνε όπως είναι να πάνε. Απλώς ανασφάλειες βγάζεις, και δεν είναι και κακό, ούτε σε κάνει λιγότερο άνδρα απ’ όσο είσαι το ότι φοβάσαι καμιά φορά. Λογικό είναι, αδερφέ μου, αποδέξου τους φόβους σου και προχώρα μπροστά. Αυτά. 

Τέλος πάντων, επειδή δεν χωράνε εφτά χρόνια σε ένα κείμενο, θα συνεχίσω σε επόμενο άρθρο. Και να θυμάστε: το βασικό είναι να μη σου τύχει αυτό.



Α, και κάτι άλλο: ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΤΗΝ ΚΡΗΤΙΚΙΑ ΔΑΣΚΑΛΑ, ΡΕ ΜΟΥΝΙΑ.

Αϊντε, πουριτανοί του κώλου, που σας πείραξε κιόλας. Μακάρι να ήτανε και μένανε η δασκάλα μου έτσι, ρε, αλλά πού;

Και το τραγουδάκι μας.



Το βάζει και ξεκινάς καβγά στο μπαρ. Τόσο απλά.