Σάββατο 26 Νοεμβρίου 2011

ΔΗΜΟMΠΑΤΣΟΣ: Η ΚΑΤΣΑΡΙΔΑ ΤΗΣ ΚΕΝΩΝΙΑΣ


Πολλά βδελυρά πλάσματα έχουν πατήσει το χώμα αυτού του βρόμικου πλανήτη από τη δημιουργία του και έπειτα: ρουφιάνοι, δωσίλογοι, τοκογλύφοι, φιλόδοξοι χρηματιστές, ξεπουλημένοι πολιτικοί, παιδεραστές λα λα λα λα λα λα και τα ρέστα. Ενα, όμως, έχει πιάσει κορυφή. Ανάμεσα στα σκατά αυτής της χώρας και αυτής της κρίσης που ζούμε υπάρχει ένα που δεν είναι σαν τα αλλά. Βρομάει περισσότερο, είναι πιο αποκρουστικό, το σιχαίνεται κι ο διάολος ο ίδιος πιο πολύ κι απ’ τα δικά του τα κουράδια και γαμώ την πουτάνα τη μανούλα του και τη στιγμή που το ξέρναγε το βρόμικο μουνί της στον κόσμο αυτόν. Σύρε το βλέμμα σου δέκα εκατοστά πιο πάνω και κοίτα τον τίτλο. Ναι, αυτός είναι. Αυτός ο πούστης.


Ο δημόμπατσος, λοιπόν, είναι το πιο τελειωμένο πλάσμα σε αυτή τη γη για πολλούς λόγους. Και αξηγιέμαι. Συνήθως όταν είναι μικρό παιδί, ενώ όλα τα άλλα λένε ότι όταν μεγαλώσουνε θα γίνουνε γιατροί, αστροναύτες, πυροσβέστες και όλα τα ωραία επαγγέλματα που μικροί θέλαμε να γίνουμε αλλα τώρα δεν βρίσκουμε ούτε λάντζα σε εστιατόριο για σκατοφάγους, αυτός παίζει με ένα παιχνίδι που είναι η μηχανή του Ζητά με τον Ζητά πάνω. Το οποίο είναι για τον πούτσο καβάλα λέμε και βγαίνουνε 20 τέτοια κάθε χρόνο και όσα καργιόλια το παίρνουνε γίνονται δημόμπατσοι. Σε κάτι φάσεις που τα παιδάκια κοινωνικοποιούνται, όπως π.χ. νηπιαγωγείο και τέτοια, αυτός ο καργιόλης, το παράσιτο της παιδικής κοινωνίας και των παιδικών παρεών, κοιτάει πότε κάνα παιδάκι θα κάνει κάποια αταξία για να τρέξει στη δασκάλα και να το ρουφιανέψει, ώστε να είχει την εύνοιά της και να επιβεβαιωθούν και οι γαμημένοι κανόνες αυτής της ποτάνας της κενωνίας, που τον τρίπουστα τον κάνει πρώτη μούρη, ενώ ο τίμιος τρώει μια ζωή πούτσα με το μέτρο. Η αγαπημένη συμβουλή των γονιών του δημόμπατσου είναι «ΝΑ ΠΑΣ ΝΑ ΤΟ ΠΕΙΣ ΣΤΟΝ ΔΑΣΚΑΛΟ», κάτι που αν ο ίδιος δεν είχε DNA ρουφιάνου δεν θα το έκανε, αλλά επειδή αγαπημένοι του ηθοποιοί ήταν ο Δήμος Σταρένιος και ο Αρτέμης Μάτσας το κάνει και μετά τραβάει μαλακία πάνω σε φωτογραφίες κουκουλοφόρων από την περίοδο της Κατοχής.

Ο πρώτος στόχος του δημόμπατσου, λοιπόν, είναι να γίνει μπάτσος. Αλλά επειδή ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ γιατί είναι ανίκανος να κάνει οτιδήποτε εκτός από το να δίνει κόσμο και επειδή το μόνο που τον νοιάζει σε αυτή τη ζωή είναι να έχει ένα σταθερό μισθό, χωρίς να ενδιαφέρεται για το αν αυτόν θα τον παίρνει κάνοντας σιχαμένα πράγματα, όπως το να γράφει κλήσεις σε σάπια παπιά κάτι τύπων που έτυχε να περάσουν μία φορά στη ζωή τους από το Κολωνάκι ή να μπαίνει σε συνοικιακά μπαρ για να καταδώσει τους ιδιοκτήτες τους για κάπνισμα ενώ το ταμείο του μαγαζιού έχει 30 ευρώ εδώ και τρεις μέρες, επειδή δεν μπορεί, λοιπόν, συνεχίζω, γίνεται δημόμπατσος. Πουτάνας γιος και ξεκωλιάρας πόρνης θρέμμα. Είναι το ίδιο σαν να γουστάρεις μια μουνάρα, αυτή να μη σου κάθεται και τελικά να καταλήγεις να πηδάς τη σάπια αδερφή της. ΤΟ ΙΔΙΟ ΛΕΜΕ.

Παράλληλα, στη φάση που ζούμε όλοι εδώ και κάποιον καιρό έχουμε καταλάβει πόσο πολύ μας γαμεί το κράτος, δεν τίθεται θέμα επ’ αυτού. Και ο δημόμπατσος το έχει καταλάβει, αλλά προκειμένου να πάρει η γαμημένη κατσαρίδα της κοινωνίας τα 500 ευρώ του μισθού του δεν κωλώνει να επιβαρύνει εσένα, που στην ουσία είσαι στην ίδια μοίρα με αυτόν και παίρνετε τα ίδια φράγκα, και να σε βάλει να πλερώσεις κλήση επειδή πάρκαρες το μηχανάκι σου στη θέση της κυρίας Κοπρολαγνίδου, που εκείνη τη στιγμή κάνει βελουτέ τα σκατά του σκύλου της για να τα φορέσει μάσκα ομορφιάς στην πουτάνα την κόρη της. Αρα μπορούμε να πούμε ότι ο δημόμπατσος είναι ο νταβάς του κράτους κι εμείς οι πουτάνες από τις οποίες παίρνει τα λεφτά για να τα δώσει στο γαμημένο αφεντικό του. Μόνο που στην περίπτωσή του είναι τρεις φορές τριμάλακας, γιατί και αυτός στην τελική είναι πόρνη του κράτους, γιατί δεν θυμάμαι ποτέ να εξαιρέθηκε κανένα δημομπατσάκι από το οικονομικό πέος που τρώμε. Οπότε όλοι μαζί την ίδια πούτσα τρώμε, αλλά καταλήγουμε οι κανονικοί αθρώποι να γουσταριζόμαστε μεταξύ μας και να σιχαινόμαστε... ποιον; Ναι, φίλε, μέσα έπεσες. Τον ρουφιάνο της κενωνίας αυτής. Την πουτάνα του Γιωργάκη, που μαζεύει λεφτά από σεσημασμένους εγκληματίες που καπνίζουνε στα μπαρ ή διεθνείς τρομοκράτες που παρκάρουνε τα παπιά τους παράνομα. Γαμώ ένα φορτηγό αγίους με τον Χριστό του οδηγό λέμε.  

Φάτε κάτι μαλάκες, ρε. Κοιτάχτε ξήγα που κάνουνε στον κόσμο.


Τα έχω πάρει άσχημα να ‘ούμε. Και όσο για τον πούστη που με έγραψε στο Κολωνάκι επειδή πάρκαρα για δέκα λεπτά να πάω να πάρω ένα μεροκάματο που μου χρωστάγανε, ένα έχω να πω: Κωστάκη πουστάρα, που έχεις και το όνομα του δικτάτορα, στους γιατρούς να τα φας τα 80 που μου πήρες. Στους γιατρούς, ρε μουνί, όλα και να τους αφήσεις και μπερμπουάρ.

Το σημερινό κείμενο γράφτηκε εν βρασμώ ψυχής σε 2 λεπτά. Ζητώ συγγνώμη για τυχόν λάθη. Ευχαριστώ. Πάρτε και το τραγουδάκι μας.



Τετάρτη 14 Σεπτεμβρίου 2011

ΑΝΔΡΕΣ...


Φίλε, ξεκόλλα. Πρέπει να το κάνεις. Κάποια πράματα στο μυαλό σου τα έχεις τόσο μπετό που σου κάθεται προσοχή ο CEO της ΑΓΕΤ ΗΡΑΚΛΗΣ λέμε. Το έχουμε καταλάβει, είσαι άνδρας και γουστάρεις και εκκρίνεις πιο πολλή τεστοστερόνη κι απ’ τον Ζαγοράκη μετά από τέσσερις κύκλους αναβολικών και στην άσχημη γαμάς και τις πρίζες. Αλλά ξεκόλλα. Κάποια πράγματα που κάνεις είναι τόσο καρφωμένα στο νιονιό που κουβαλάς και για τον πούτσο καβάλα, και πρέπει να το καταλάβεις τώρα που είναι νωρίς. Μη μασάς, αδερφέ, θα σε βοηθήσω εγώ. Λοιπόν, φλώρε, άκου:



H ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΗ ΠΟΥ ΔΟΥΛΕΥΕΙΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΔΙΚΗ ΣΟΥ
Δεν μπορεί να μη σου έχει τύχει. Παράδειγμα. Το φιλαράκι σου πιάνει καινούργια δουλειά, ας πούμε στην Pizza Hut (κάνα φραγκάκι για την γκρίζα διαφήμιση δεν θα έβλαπτε, μουνιά). Βγαίνετε για ποτάκι και σου λέει τα νέα χαρούμενος, ότι δουλεύει εκεί και ότι είναι καλή φάση και τέτοια. Και κάνεις το τραγικό λάθος και του λες: «Ντάξει, ρε φίλε, μπράβο, αλλά μία φορά που είχα πάρει Pizza Hut το ζυμάρι ήτανε μόνο για φρίσμπι και τα τυριά-ζαμπά-μπέικα για να στραγγάς τα λάδια και να τα ξηγιέσαι στο XT μετά από 3.000 χιλιόμετρα». Βάρδα και πεις τέτοια μαλακία. Σ’ έφαγε ζωντανό. Και «τι είναι αυτά που λες» και «η Pizza Hut γαμάει, ρε φίλε, είναι η καλύτερη, ΟΧΙ ΕΠΕΙΔΗΣ ΔΟΥΛΕΥΩ ΕΓΩ» και «τι να μας πει τώρα η Dominos, μωρέ, με τα γατάκια» και μόνο σύνδεσμο δεν ανοίγει με συναδέλφους, να μαζεύονται, να πίνουνε ντρόγκια και να την πέφτουνε 20 μηχανάκια με πιστόλια-στιλούς και ρόπαλα του μπέιζμπολ στα μαγαζά «πλερώνεις δύο-παίρνεις και τη γυναίκα μου από κώλο». Τώρα γιατί το κάνει; Για τον ίδιο λόγο που έσπαγε ο Μπρους Λι τις σχολές των Τζαπανέζων ώστε να δείξει ότι η δικιά του γαμεί και δέρνει (στην κυριολεξία όμως) και για τον ίδιο λόγο που όταν κάποιος παίρνει μηχανάκι Γιαμάχα θεωρεί ότι είναι καλύτερο κι απ’ αυτό που έχει κωλοβαλβιδώσει και κωλοζιγκλερώσει ο Καβασάκι ο ίδιος. Ο άνδρας ό,τι κάνει το θεωρεί δικό του, ΚΑΤΑΔΙΚΟ ΤΟΥ, γι’ αυτό και όταν στη δουλειά έρχεται η στιγμή της πούτσας (βλέπε απόλυση, μείωση μισθού και τα συναφή) κάθεται και τον κλαίει και αρχίζει τα μαρθαβούτρσικα τύπου «δεν μπορώ να το πιστέψω πώς μου φέρθηκαν, εμένανε, που είχα δώσει και το αίμα μου γι’ αυτή τη δουλειά». Μαλάκα μου, πάρ’ το χαμπάρι. Η εργοδοσία (οποιαδήποτε εργοδοσία) θα είναι πάντα απέναντι στον εργαζόμενο. Αν δει ότι πλέον για τον Χ ή Ψ λόγο δεν της κάνεις, κάνεις παρέα στα τόνερ για τους πρίντερ όξω απ’ τα γραφεία και τελειώνει η υπόθεσις.



ΣΤΟ ΜΕΡΟΣ ΠΟΥ ΠΑΣ ΔΙΑΚΟΠΕΣ ΔΕΝ ΕΙΣΑΙ ΙΘΑΓΕΝΗΣ
Σκας για διακοπές στο νησί το καλοκαίρι και έχει τύχει ο κολλητός σου να έχει φύγει τρεις μέρες πριν από σένα. Τη γάμησες. Με το που φτάνεις σε πλακώνει στα «έλα να σου δείξω πού να στήσεις τη σκηνή, έχει την καλύτερη σκιά», «άντε, ρε μαλάκα, που θα πάμε να φάμε εδώ, ο τύπος είναι βρομιάρης», «ουρτ, ρε, στην άλλη παραλία θα πάμε, που κόβει ο καίρος το απόγευμα όταν έχει νοτιά» και άλλα τέτοια, που στην αρχή ψιλοψαρώνεις, αλλά μετά (ξανα)καταλαβαίνεις ότι ο κολλητός σου είναι απλώς μαλάκας, σαν και τα μούτρα σου, γιατί αλλιώς δεν θα μπορούσατε να κάνετε παρέα. Ασε που ειδικά το θέμα με τον αέρα το έχει ξεκωλιάσει και σου λέει προς τα πού θα φυσάει αύριο και πού θα είναι καλό να κάτσετε στην παραλία και πώς να βάλετε το αντίσκηνο και όλα αυτά, λες και από τα γεννοφάσκια του πίνει ούζα με τον μπαρμπα-Γιάννη τον ψαρά και ξηγιέται λιτανείες στον Αϊ Νικόλα στη δύσκολη, όταν έχει αργήσει να γυρίσει ο γιος από το παραγάδι. Κυρ μαλάκα, επειδή είσαι τρεις μέρες παραπάνω από μένα στο νησί δεν σημαίνει ότι έσκασα για διακοπές στην Αστραλία πριν από την ανακάλυψη της Ωκεανίας και εσύ είσαι Αβορίγινας που με περιμένει στο λιμάνι με ντιτζεριτού στο στόμα, την πούτσα ορθή και χαμόγελο με σάπιο δόντι. Σάλτα και γαμήσου.


Η ΓΚΟΜΕΝΑ ΣΟΥ ΠΡΙΝ ΑΠΟ ΣΕΝΑ ΠΗΔΙΟΤΑΝΕ ΜΕ ΑΛΛΟΥΣ
Ναι, ρε. Αλήθεια. Κάποιος, κάπου, κάποτε είχε γαμήσει την γκόμενά σου πριν από σένα και guess what. Της άρεσε κιόλας. Θυμάσαι που για να εντυπωσιάσεις κάποιο μουνί ήσουνα ικανός να κάνεις ζογκλεριλίκια με τρακόσα πιάτα πάνω σε καλαμάκια από σουβλάκια ενώ ξηγιέσαι μονόροδο ποδήλατο; Ε, το ίδιο έκαναν ταυτόχρονα άλλοι διακόσα δισεκατομμύρια μαλάκες και ένας από αυτούς έτυχε να εντυπωσιάσει και να δώσει στην γκόμενά σου το κωλάντερο χεράτο. Fact. Κι άμα χαλιέσαι κάθε φορά που σε μια κουβέντα θα πει «όοοοοχι, ρε, αυτό είχε γίνει πριν από τρία χρόνια, που τα είχα με τον Τάσο», πάρε χαμπάρι ότι για να φτάσει να κάνει τόσο καλή πίπα, που τόσο σου αρέσει και τη χαίρεσαι όταν πηδιέστε, έχει ξηγηθεί προϋπηρεσία και έχει κολλήσει βαρέα γλείφοντας την πούτσα του Τάσου, του Μήτσου, του Γιώργου, του Λάκη, του Τζέικ και του Ελγουντ και πολλών ακόμα, γιατί αν δεν το είχε κάνει θα κοίταγε την ψωλή σου σε φάση «what da fuck is this?» και τότε ναι μεν θα ήσουνα χαρούμενος που στις παρέες δεν θα αναφέρονταν οι πρώην της, αλλά θα πήγαινες να γαμήσεις και η πλαστική κούκλα θα φάνταζε μπροστά της Eva Angelina σε εμπειρία (τρελό κλαρίνο λέμε).


Ο ΔΡΟΜΟΣ ΕΙΝΑΙ ΣΥΝΕΤΑΙΡΙΚΟΣ ΚΑΙ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΔΙΚΟΣ ΣΟΥ. ΜΑΛΑΚΑ!
Ναι, ρε γελοίε. Δεν τον έφτιαξαν για πάρτη σου. Οδηγούν κι άλλοι και πρέπει να τους σέβεσαι. Ο.Κ., δεν μιλάω για την γκόμενα που έχει κάνει σκουλαρίκι το κινητό και είναι με κρέμα προσώπου και αγγούρια στα μάτια μέσα στο αμάξι και λέει μαλακίες με τις καριόλες φίλες της, αλλά για τον απλό κόσμο, που, πάρ’ το χαμπάρι, έχει τα ίδια δικαιώματα με σένα στον δρόμο. Σ’ αυτήνανε άμα θες ξηγήσου πούτσα, ξύλο, στρατιωτικό περίπολο και στέγνωμα στον ήλιο. Επίσης, δεν είσαι ο Νίκι Λάουντα, να περνάς με ταχύτητα Εντερπράιζ τα παπιά στον δρόμο με το κωλοπειραγμένο EVO σου, μαλάκα, υπερφλώρε Μπουρναζιώτη. Κανένας δεν σε γουστάρει, όλοι κλαίνε να κάνεις bloodbath στην επόμενη κολόνα και, προπάντων, δεν πρόκειται να γαμήσεις με την καμία με αυτή την τακτική. Και κάτι τελευταίο. Οι μαλάκες που ανοίγουνε παράθυρο και νομίζεις ότι είχαν κάδο ανακύκλωσης μέσα στο γαμωάμαξό τους απ’ τα σκουπίδια που αμολάνε να πάθουνε καλπάζοντα ερυθρηματώδη λύκο ή κάτι άλλο πολύ κακό και να ψοφήσουνε με φρικτούς πόνους πάραυτα. ΤΩΡΑ ΚΑΙ ΟΛΟΙ!

ΣΤΟ ΠΡΟ ΕΒΟΛΟΥΣΙΟΝ ΠΑΙΖΕΙ ΚΑΙ ΝΑ ΧΑΣΕΙΣ
Αυτό το κομμάτι αν δεν είσαι ο κοντός ή ο Στάθης μπορείς και να το αγνοήσεις. Λοιπόν, μαλάκες, πάρτε το χαμπάρι. Ο Μάστερ είμαι εγώ και από τότε που παίζαμε ISS Pro τρώτε πούτσα με το μέτρο, Zio Peppe φάση, αλλά σε πέος. Και, κοντέ, στο Pro 11 το έστρωσες λίγο το πράμα, αλλά έτσι και το ψωλέτο που έφαγες προψές με την Αργεντινή από την Ισπανία είχε γίνει στην πραγματικότητα, θα πηγαίνανε στο Ζάλογγο ο Μπιλάρδο, ο Μαραντόνα και ο Πασαρέλα, πρώτα θα παρτουζώνονταν, έτσι για το ροκ, και έπειτα θα πέφτανε ένας ένας ωσάν τα τουβλάκια στο Τέτρις. Οσο για σένα, Στάθη, γύρνα το καλύτερα στο άλλο το ποδοσφαιράκι, το παλιακό, το ξύλινο, με τη σούβλα, που τη σφήνωνες πριν την καρφώσεις στον αντίπαλο, ναι, ρε, αυτό που έπαιζε ο Τζεβελέκος στα σφαιριστήρια στις ελληνικές ταινίες. Μάρτυράς μου ο Μελενίκος, αυτό το άγιο παιδί. Βγαίνει και το 12, κουφάλες, και έρχεται νέα πούτσα λέμε!

ΔΕΝ ΞΕΡΕΙΣ ΜΠΑΛΑ
Επειδής και καλά παιζεις μουντιαλίτο δεν σημαίνει ότι περνάς τον Νέστα σταματημένο, ρε μαλάκα. Είσαι λίγος. «Ξέρεις, φίλε, εγώ έπαιζα τρελή μπάλα μικρός και ήμανε προεπιλογή για την Εθνική ομάδα και άμα δεν έμπλεκα με το μουνί τον Λιονέλ τον Μέσι θα τον είχα να πααίνει να μου ψωνίζει Ασος Ιντερνάσιοναλ από το περίπτερο να ‘ούμε». Πόσες φορές έχω ακούσει παρόμοια μαλακία, ρε φίλε... Λοιπόν, καπετάν Μαλάκα, άκου και χώνεφ’ τα: είσαι φλώρος, δεν τη δίνεις όχι από το δεξί στο αριστερό, αλλά ούτε στα παιδιά σου στο πάρκο σε οικογενειακό διπλό, είσαι πιο αργός κι απ’ το ριπλέι σου και για να φτάσεις από τη μία περιοχή στην άλλη χωρίς να ξηγηθείς μπαϊπάς θες δυο κατοστάρικα ταξί. Και είσαι και χοντρός και άμπαλος. Και δεν μαρκάρεις. Δεν κόβεις ούτε με βαλέ, λέμε. Δεν πετυχαίνεις υπερωκεάνιο από το ένα μέτρο. Τι άλλο θες να σου πω; Σάλτα και γαμήσου κι εσύ. Πάνε φάε καμιά πίτσα. Hut. Αμπαλε.


ΑΝ ΚΛΑΨΕΙΣ ΔΕΝ ΕΙΣΑΙ GAYLORD
Τα ‘πε καλύτερα ο Καβγατζίδης να ‘ούμε. Είχε χωρίσει με Μαρινέλλα και αυτή βγήκε και είπε το «Οι άνδρες δεν κλαίνε». Και ξηγιέται απάντηξις ο υπερπόντιος και βγάζει άσμα «Κι όμως, κυρία μου, οι άνδρες κλαίνε». Τέλος.


ΥΓ.: Παρακαλώ διαβάστε τον παρακάτω διάλογο.

Shinobioriginale: wpa?

Shinobioriginale: o mike diavazei diproswpo?

Shinobioriginale: auto einai eidhsh...

Mikeius: ela re malaka

Mikeius: apo tyxi irtha edw

Mikeius: alitheia

Shinobioriginale: psema malaka

Shinobioriginale: den kserw poson kairo exw na patisw edw kai me to pou mpika se vlepw

Mikeius: diabasa ton celebriti

Shinobioriginale: kati den paei kala...

Mikeius: pou mas exei kai tous 2

Shinobioriginale: o kala noumero to vlima

Mikeius: kai meta ekana klik sto link tou diproswpou

Shinobioriginale: den mpainw kan ston kopo na grapsw

Mikeius: kala nai

Shinobioriginale: antithetws anakalypsa kalh fwlia!!!

Mikeius: ap oti exw katalabei exoume koinotita blogger mlk

Shinobioriginale: oloi exoume tous kyklous mas nai

Mikeius: o enas trabaei malakia ston aristero tou, opws oi 300

Shinobioriginale: se eipe tamtako kiemena astrapogianno 

Shinobioriginale: prepei na mas aresei ayto twra?

Mikeius: re malaka ti paizei edw? olo mou ta prizoun me ton diproswpo oti gamaei ki etsi

Shinobioriginale: gia to mpoutso einai

Shinobioriginale: 2 kala arthra

Shinobioriginale: kai ta ypoloipa skoupidia

Shinobioriginale: alliws to ksekinise alliws synexise

Mikeius: den asxoloumai me poiotita

Shinobioriginale: gamiseta to gamise

Mikeius: o typos exei grapsei 3 arthra fetos

Mikeius: ΤRIA!!!

Mikeius: kai meta lete gia mena re?

Shinobioriginale: den paraponiemai

Shinobioriginale: me ksereis

Mikeius: egw egrapsa 13 re

Mikeius: kai me strato!

Mikeius: ainte

Shinobioriginale: xaaxaxaxax

Shinobioriginale: kai prosekses etsi?

Shinobioriginale: esy tous foloers tous exeis provata

Shinobioriginale: o dip tous exei pistous

Shinobioriginale: akou pistoi

Shinobioriginale: AXAXAXAXAX

Mikeius: ante, teleiwse to tourne mou sti blogosfaira kai gia fetos

Mikeius: pame sto diko mou

Shinobioriginale: pame…

Mikeius: diproswpe ta leme

Mikeius: (se kana xrono)

Αφού ευχαριστήσω τα δύο τρελά αγόρια για τα καλά τους λόγια, δεν μπορώ να μην αναφέρω πως ο παραπάνω διάλογος -και ειδικά τα bold- είναι ό,τι πιο gay έχει παίξει μετά τον γάμο του Σερ Ελτον Τζον με τον σύζυγό του.



Και το τραγουδάκι μας, αφιερωμένο...




Δευτέρα 11 Ιουλίου 2011

ΛΙΓΗ ΤΡΟΦΗ ΓΙΑ ΣΚΕΨΗ

Ρε φίλε, καλή η αγανάκτηση, αλλά μισό. Να το συζητήξουμε λίγο.


Οταν άρχισε η φάση ήμουνα μέσα και κάθε μέρα στο Σύνταγμα και «τι ωραία που ο κόσμος διαδηλώνει ειρηνικά» και «ναι, επιτέλους κάτι έπρεπε να γίνει» και όλα αυτά τα ωραία. Ολοι στη δουλεία έλεγαν τα ίδια. Και «μπράβο στα παιδιά» και «όταν βρω χρόνο θα κατέβω κι εγώ» και όλα, μην τα ξαναλέμε. Και πάλι Σύνταγμα και μπίρες και συζητήσεις και δώσ’ του. Αλλά, ρε μάγκες, μην τα τρώμε όλα αμάσητα. Οπα, φρένο. Λίγη τροφή για σκέψη.

1.                        Αυτή η εμποροπανήγυρη που στήθηκε, που ο κάθε μαλάκας έπαιρνε μια σακούλα κάρβουνα στην πλάτη, μια σχάρα, ένα βαρέλι, πάγο και ένα ανατρεπόμενο μπίρες με σκοπό να κάνει περιουσία από την αγανάκτηση, και μετά, αφού ξηγηθεί λεύκανση πρωκτού, να φύγει για πάντα για Σεϋχέλλες έχοντας κάνει την τύχη του, ΤΕΛΟΣ. ΦΤΑΝΕΙ. Μαλάκα μου που πήρες ψαροντούφεκο με μουλινέ και δελφινιέρα και ξεκλήρισες όλο το γατομάνι της γειτονιάς σου και το πουλάς για χοιρινό, γαμώ την Παναγία των Παρισίων σου. Πρέπει να υποβληθείς πάραυτα σε αλλαγή φύλου και μετά να σου ξηγηθούνε κλειτοριδεκτομή με σπασμένο μπουκάλι Κόκα-Κόλας (γκρίζα διαφήμιση). Επίσης, μας έχεις κεράσει τόση τσίκνα που δεν την είχανε ούτε τα πόδια μου ανάμεσα στα δάχτυλα όταν είχα πάει με τον κοντό Κουφονήσια και μου χάλασε η σαγιονάρα δεύτερη μέρα και δεν είχα φράγκα και γύρναγα 23 μέρες ξωπόλητος. Σάλτα και γαμήσου.
2.                        Η φάση έγινε ο Καραγκιόζ μπερντές όπου μπορούσε να εκφραστεί ο κάθε πιο γραφικός κι από ξεδοντιάρα βάβω σε κυκλαδίτικο νησί. Τι τραγικούς μαλάκες ντυμένους Κολοκοτρωναίους είδαμε, τι Σπαρτιάτες, την κάθε μαλακία και κόμπλεξ του κάθε παπαρολεβιέ σε πανό, φτάνει πια, ΕΛΕΟΣ. ΟΞΩ και σεις. Ξέρω, φίλε γραφικέ, ήθελες να γίνεις ηθοποιός, αλλά δεν έκατσε γιατί δεν κάνεις ούτε για ανθυποκομπάρσος σε μονόπρακτο. Είσαι για λύπηση. Φύγε από τη χώρα.
3.                        Είπαμε, γουστάρω κι εγώ, αλλά η φάση δεν βγάζει πουθενά, ρε παιδιά. Μας έχουν γραμμένους στ’ αρχίδια τους. 50 μέρες είμαστε εκεί και ξύλο έπεσε, δακρυγόνα, της πουτάνας το μουνί και τίποτα δεν έγινε. Η ψήφος εμπιστοσύνης δόθηκε, το μεσοπρόθεσμο ψηφίστηκε, ξηγιόμαστε gagging deepthroat στο καβλί του Γιωργάκη και στο strap on της Μέρκελ και λύση δεν φαίνεται. Ας πάμε μια μέρα αποφασισμένοι να τα γαμήσουμε όλα, ας σκοτωθούνε πέντε μπάτσοι και καμιά τριανταριά κανονικοί άνθρωποι, όπως στις διαδηλώσεις επί γερμανικής Κατοχής (διάβασε λίγη Ιστορία, δεν βλάπτει), μπας και ταρακουνηθεί λίγο το σύστημα. Πες με μαλάκα, αλλά δεν βλέπω να γίνεται κάτι χωρίς να χύνεται αίμα.
4.                        Το κυριότερο. Κυρ μαλάκα, που το παίζεις επαναστάτης και κατεβαίνεις και καλά αγανακτισμένος, κοίτα να μπορείς να στηρίξεις με τη στάση ζωής σου αυτά που λες. Και ξηγιέμαι. Στη δουλειά μου μας είπανε ότι «αν δεν δεχτείτε μείωση 25% στον μισθό σας, θα απολυθείτε». Κάναμε, λοιπόν, όλα τα παιδάκια συγκέντρωση και όλοι ήταν έξαλλοι και «δεν είναι δυνατόν να περάσει αυτό» και τέτοια και «θα παλέψουμε για τα δικαιώματά μας μέχρι τέλους». Και ήρθαν και κάτι πουτάνας γεννήματα από την Ενωσή μας και «θα σας προστατέψουμε» μπλα, μπλα, μπλα. Και ψηφίσαμε κιόλας και από τους 50 οι 43 είπαν «ΟΧΙ ΣΤΟ 25%», οι 6 «ΝΑΙ ΣΤΟ 25%» και υπήρχε και ένας που έριξε άκυρο, που για να ρίξεις άκυρο σε τέτοια ψηφοφορία το μουνί της μάνας σου πρέπει να είναι πιο σάπιο και από της Ελένης Λουκά μετά από ένα μήνα ελεύθερο κάμπινγκ. Και όταν μας κάλεσε έναν έναν να υπογράψουμε, δέχτηκαν τη μείωση οι 39 και έντεκα είπαμε όχι, περιμένοντας πλέον να απολυθούμε. Ε, φλώρε μου, μάθε κάτι. Η επανάσταση ξεκινά από την ατομικότητα και η συλλογική άρνηση δημιουργείται από την άρνηση του κάθε εργαζόμενου ξεχωριστά σε τέτοιες φάσεις. Δεν μπορείς να κοιτάς την πάρτη σου με το αιτιολογικό «έχω ανάγκες». Γιατί ας ‘ούμε οι άλλοι δουλεύουμε από χόμπι. «Εχω δάνεια». Γιατί όλοι οι άλλοι πήραμε σπίτι με το μαρούλι μετρητό, μαλάκα. Και δεν μπορείς να είσαι hyper κότα μπροστά στο αφεντικό σου και να μου το παίζεις αγανακτισμένος στο Σύνταγμα. Είναι σαν να 'σαι πουσταρμάς που κερνάει κώλο στη θέα της πρώτης μπάρας και να μου κατεβαίνεις σε διαδηλώσεις κατά των γκέιλορντς με πανό και πλακάτ "ΟΞΩ ΤΟΥΣ ΠΟΥΣΤΗΔΟΙ". Πάρε ποπ κορν και φά’ το σπίτι σου ατηγάνιστο μωρή κιότα φλωράτη, ακούγοντας «30 χρόνια επιτυχίες» του Τζάστιν Μπίμπερ. Είστε γιοι πουτάνας του ταλίρου. Η γιαγιά σας έκανε τσιμπούκια σε Γερμανούς στην Κατοχή και η κωλοτρυπίδα της ήτανε πάρκινγκ για τις ψωλές των ταγματασφαλιτών. Μου θέλετε και Σύνταγμα, πόρνες.

Θέλω πολύ, ρε μάγκες, να γίνει κάτι, ένα μπαμ τρελό, και να αλλάξει η φάση. Και ας λέω όλα αυτά, θα ξανακατέβω Σύνταγμα, γιατί δεν υπάρχει και κάτι άλλο να κάνω. Θα ‘θελα, όμως, να είμαστε όπως κάποτε, που και πάλι δεν είχαμε τα πάντα όλα, πάλι είχαμε προβλήματα και αφραγκιές, αλλά μπορούσαμε να λέμε «θα έρθουν κι άσπρες μέρες». Τώρα ούτε αυτό έχουμε. Κι όταν βλέπεις το ποτήρι εντελώς άδειο, γάμησέ τα ψηλέ…

ΥΓ.: To 25% που μας είπανε να μας κόψουνε, στους γιατρούς να το φάνε.

Και το τραγουδάκι μας...

Κυριακή 20 Μαρτίου 2011

Η ΨΩΛΗ ΤΟΥ ΑΙΩΝΑ ΛΕΜΕ

Θυμάσαι που ήσουνα μικρός στο σχολείο και ένα αρχίδι είχε κάνει τη ζωή σου κόλαση απλά και μόνο επειδή ήταν αρχίδι και όλοι το σκιαζόντουσαν, χωρίς να υπάρχει κανένας λόγος γι' αυτό; Θυμάσαι που κάθε φορά που ετοίμαζες την τσάντα σου σκεφτόσουνα την κόλαση που θα ζήσεις από το αρχίδι και τη γαμημένη παρέα του, που θα σκαρφιζόντουσαν οποιαδήποτε μαλακία για να σε ξεφτιλίσουν, τόσο που το τράβηγμα του βρακιού σου μέχρι τα αυτιά θα έμοιαζε με απλή συνήθεια γι' αυτούς, όπως το δέσιμο των κορδονιών τους το πρωί; Θυμάσαι, μωρή κουφάλα, κότα, που δεν έκανες τίποτα για να αντισταθείς και έτρωγες όλη την πούτσα αμάσητη;


Εδώ είμαι, όμως, εγώ για σένα. Εγώ θα σε λυτρώσω. Ακολουθώντας τις βασικές αρχές της ψυχανάλυσης, που λέει ότι όταν κάποια συναισθήματα εκφράζονται, ακόμα και ετεροχρονισμένα, ακόμα και σε ένα άγνωστο πρόσωπο, όπως ένας ψυχοθεραπευτής, αυτό αποτελεί μορφή θεραπείας, θα σε κάνω μάγκα σήμερα. Θα γίνω ο προσωπικός σου ψυχοθεραπευτής. Δες το βίντεο και σήκω πάνω, φώναξε, καύλωσε, ούρλιαξε, σκλήρισε, τράβα βρες τον bully του σχολείου σου στην ψυχιατρική κλινική που ζει σήμερα και ξηγήσου του θάνατο διά ασάλιωτου κωλοδαχτύλου. Στ' αρχίδια σου. Γιατί ένα χοντρό παιδί από την Αυστραλία είναι πλέον ο ήρωάς σου. 

Τρία ΖΗΤΩ για τον μικρό Κάσεϊ, που μετά από ένα χρόνο πούτσας από το σαμιαμίδι της συμφοράς όρθωσε το ανάστημά του και του έδωσε τα κωλοβάρδουλα υπό μάλης. Φυσικά, αποβλήθηκε αυτός. Και μην απορείς. Αυτό κάνει, άλλωστε, το σχολείο. Μας προετοιμάζει να ζήσουμε σε μια κοινωνία ρουφιανιάς και πουστιάς, γι' αυτό και τιμωρεί τον σωστό και επιβραβεύει τον καριόλη.


ΥΓ.: Δεν επέστρεψα. Απλώς συγκινήθηκα. Είναι ο ήρωάς μου και τον αγαπώ.











Η ΧΑΣΤΟΥΚΑ ΑΚΑ ΔΕ ΜΠΙΑΤΣ-ΣΛΑΠ

Μπορεί ο κοσμός να καίγεται, αλλά ως γνωστόν το μουνί χτενίζεται. Πόλεμοι, Κόβιντ δεκαεννιά προς είκοσι, τύπα κερνάει Σπέσιαλ Κέη το παιδί ...