SE7EN REASONS ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΟΠΟΙΟΥΣ ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΚΑΝΕΙΣ ΠΟΤΕ ΑΠΟΔΡΑΣΗ ΔΙΗΜΕΡΟ (Ή ΠΩΣ ΞΕΚΩΛΙΑΣΑ ΤΟΝ ΔΕΚΑΠΕΝΤΑΥΓΟΥΣΤΟ ΜΟΥ ΣΤΟ ΓΑΜΗΜΕΝΟ ΝΗΣΙ ΠΟΥ ΛΕΓΕΤΑΙ ΠΟΡΟΣ)

Αφού δηλώσω ότι η μόνη πραγματική απόδραση, την οποία θα έχουμε πάντα στις καρδιές μας, είναι το «Σταλόνε, η απόδραση», (ορίτζιναλ τίτλος «Lock up»), ταινία που με τον «Πρίγκιπα της Ζαμούντα» (ορίτζιναλ τίτλος «Coming to America») κονταροχτυπιούνται για να ανακοινωθεί επιτέλους ο κάτοχος του Οσκαρ Πιο Αποτυχημένου Ελληνα Μεταφραστή Τίτλων Ταινιών Ολων των Εποχών...

Αφού σου πω ότι γενικότερα η λέξη «απόδραση» όσον αφορά το φευγιό και τον μπουχό που ξηγιόμαστε όταν κολλάμε κάνα-δυο ρεπό μου προκαλεί τόση σιχαμάρα που θέλω να κάνω χαρακίρι, να πλέξω ημιθανής με τη συκωταριά μου κοκορέτσι και να προσπαθήσω να μείνω όσο πιο πολλή ώρα μπορώ ζωντανός ώστε να το φάω όλο...

Αφού σου πω ότι γενικότερα δεν είμαι περήφανος που είμαι Ελληνας ακριβώς για τους λόγους που αναφέρει ο μικρός θεούλης στο βίντεο...

...και συμπληρώσω ότι κάθε φορά που βρίσκομαι σε παραθεριστικό μέρος ντρέπομαι κιόλας που είμαι Ελληνας, λόγω της γαμημένης συμπεριφοράς των ομοεθνών μου...

...θα περάσω, επιτέλους, στο κυρίως πιάτο.

Λοιπόν.

Ανοιξε τ' αυτιά σου και άκου με καλά. Αν ποτέ η γκόμενά σου σού πει «αχ, αγάπη μου, τώρα που έχουμε διήμερο να πάμε κάπου να ξεκουραστούμε, να κάνουμε κάνα μπάνιο, να ξεσκάσουμε λίγο, ρε παιδί μου», ξηγήσου της ΑΜΕΣΩΣ δεξί κροσέ with everything you got, φέρε την καλύτερή της φίλη να τη μετρήσει μέχρι το δέκα, να επικυρωθεί το νοκ άουτ, και μετά πήγαινε στο κοντινότερο χιονισμένο βουνό.
 
ΤΡΕΞΕ ΜΕ ΛΥΣΣΑ ΚΑΙ ΜΕ ΣΑΛΙΑ ΝΑ ΤΡΕΧΟΥΝ ΑΠΟ ΤΟ ΣΤΟΜΑ ΣΟΥ ΜΕΧΡΙ ΤΗΝ ΚΟΡΥΦΗ ΚΑΙ ΟΤΑΝ, ΛΑΧΑΝΙΑΣΜΕΝΟΣ, ΦΤΑΣΕΙΣ ΕΚΕΙ, ΦΩΝΑΞΕ ΜΕ ΟΛΗ ΤΗ ΔΥΝΑΜΗ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ ΣΟΥ: «ΝΤΡΑΓΚΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟ!!!».
 
Και επειδή εγώ, ως γνήσιος φλώρενς της Αραβίας, ως άλλος Κωνσταντίνος Χριστοφόρου, δεν έκανα τίποτα από τα παραπάνω και απάντησα «ναι, μωρό μου, καλά τα λες», αντί να κάτσω σπίτι να καώ με «Red Dead Redemption»... 

...έβγαλα το σουκού στον γαμημένο Πόρο, που μακάρι να τον επάρουνε οι Τούρκοι αύριο τον μπούστη. Δεν θα λείψει σε κανέναν, μπέσα σου μιλάω.

Επτά λόγοι, λοιπόν, για να μην κάνεις ποτέ κι εσύ το ίδιο.

1. Ο Πειραιάς. Αν είσαι περήφανος που είσαι Πειραιώτης, υπογράφεις με μαρκαδόρο στους τοίχους Klasompanieras 7, κουβαλάς στο μπρελόκ σου αυτιά βάζελων, έχεις κάνει παρτούζα στο μπάτσελορ του Παναγιώτη Φασούλα μαζί με τον Γιώργη τον Ανατολάκη και είσαι αυτός που έφαγε τον Φιλόπουλο, καπέλο σου, αλλά εμένα στον πούτσο μου κιόλας. Για μένα ο Πειραιάς είναι το μέρος στο οποίο παθαίνω εγκαύματα στα ούλα, κάτω απ' τα βλέφαρα και στo παχύ έντερο περιμένοντας το καράβι κάθε φορά που φεύγω διακοπές, και μπροστά του οι φούρνοι του Νταχάου και του Αουσβιτς μοιάζουν με πισίνες γεμάτες με παγάκια και Μαρτίνι, με την κωλοβαλβίδα της Σαρλίζ Θέρον να λικνίζεται παραδίπλα. Οσο για τον οδηγό του πλοίου «Απόλλων», που ήταν να έρθει στις 7:15 και έσκασε μύτη κατά τις 9:00, χέζω πιτσιλωτό τσιρλιό πάνω στον σταυρό του οικογενειακού τάφου του.

2. Και αφού μιλήσαμε για σκατά, ας συνεχίσουμε έτσι. Αν βρεθείς μετά από αυτό το κείμενο στον Πόρο, που αμφιβάλλω, σε ξορκίζω μην πας ΠΟΤΕ να φας σε ένα σουβλατζίδικο που λέγεται «Κολόνα». Εξω από το εν λόγω μαγαζί αράζουν δύο κοπρόσκυλα που περιμένουν από τους πελάτες να τους πετάξουν κάνα μεζέ. Αφού φάνε, τα ντόγκια πηγαίνουν και ξεκωλιάζονται, χέζοντας σκατά από λαρδί σε ένα δέντρο παραδίπλα. Οι υπάλληλοι του μαγαζιού κάθε πρωί βγαίνουν και μαζεύουν με ευλάβεια τα σκυλίσια κουράδια. Μετά τα περνάνε σε ψιλές μεταλλικές ράβδους, τα ψήνουν και τα πουλάνε για κεμπάπ. Αν δεν θες κεμπάπ ή γύρο, τον οποίο φτιάχνουν από τους Αλβανούς παπιόζους διανομείς που δεν είναι και πολύ γρήγοροι, έχει και χάρμπουργκερ. Αν θες, λοιπόν, fast food, κάνεις την παραγγελιά σου και εύχεσαι να μην πέσει ο server του μαγαζιού. Γιατί το ζαμπόν και το τυρί το βγάζουν με Photoshop από πρίντερ. Αν δεν θες ούτε αυτά, έχει και χοιρινό καλαμάκι. Εξι ξίγκι, μισό κρέας. Δεν θα σε χαλάσει.

3. Στην τηλεόραση μισής ίντσας που είχε η σπηλιά που πλερώσαμε για δωμάτιο έδειξε ένα ρεπορτάζ για τον Μπαράκ Ομπάμα και τη μεγαλειώδη κίνησή του να κάνει μπάνιο στον Κόλπο του Μεξικού μαζί με την κορούλα του, θέλοντας να δείξει ότι δεν παίζει μόλυνση από την κλαπαρχιδιά που έκανε η BP, η οποία έζμπρωξε πιο βαθιά την ψωλή στο γκρόβερ του ήδη πηδημένου πλανήτη μας.
Αφού σου πω ότι χθες τον έπαιζα και σκεφτόμουνα ότι έκανα μπάνιο στον κόλπο της μάνας του Ομπάμα, στον οποίο, αντίθετα, παίζει μεγάλη μόλυνση από την υπερβολική χρήση μαύρης πούτσας με βλεννόρροια και σύφιλη, θα προκαλέσω τον χαλκέντερο Μπαράκ, αν έχει αρχίδια και είναι και τόσο μαγκιόρος όσο μας πουλάει ότι είναι, να πάει να κάνει μπάνιο στο Λιμανάκι της Αγάπης στον Πόρο. Και να πάρει και την πουτάνα την κορούλα του μαζί. Και αν δεν βγουν και οι δύο πιο λευκοί από τον Μάικολ Τζάκσον στο φέρετρο και με μεγαλύτερα βυζιά από του Meatloaf, θα κόψω τα δικά μου αρχίδια. Που έχω. Γιατί έκανα μπάνιο εκεί. Ο μαλάκας. 

4. Το 4 είναι μια επιστολή μικρού μήκους που θέλω να στείλω σε όποιον πούστη έχει rooms to let σε νησί.

«Αγαπητέ ενοικιαστή τρωγλών σε τουρίστες,
Καλά, ρε μαλάκα, με εκλιπαρείς -σε σημείο που είσαι έτοιμος να μου τον πάρεις στο στόμα- στο λιμάνι που έχει το γαμωνήσι σου να σε επιλέξω ανάμεσα από άλλους δεκαπέντε παπάρες σαν κι εσένα, για να μείνω για τρεις μέρες στην καλύβα του μπάρμπα Θωμά, την οποία συνήθως ενοικιάζεις σε Αγγλους με σύνδρομο Ντάουν, για να βγάλεις εσύ όλο τον χειμώνα, και μάλιστα χωρίς να αλλάξεις ΜΙΑ (1) φορά σεντόνια. Και ζητάς τον προϋπολογισμό της Ελβετίας, ρε μπινέ της Τρούμπας, για να βγαίνω στο μπαλκόνι αυτού-που-αποκαλείς-δωμάτιο και να βλέπω σωρό από μπάζα, τα οποία προορίζονται να γίνουν τα επόμενα rooms to let, που θα ενοικιάσεις και τον επόμενο Δεκαπενταύγουστο και θα εξασφαλίσεις και το μέλλον των εγγονιών σου.  

ΕΙΣΑΙ ΜΕ ΤΑ ΚΑΛΑ ΣΟΥ, ΓΑΜΩ ΤΟΝ ΓΑΪΔΑΡΟ ΠΟΥ ΠΗΓΕ ΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟ ΣΤΑ ΙΕΡΟΣΟΛΥΜΑ;».

Εν τω μεταξύ, πριν από κάποιες μέρες πήρα τηλέφωνο για να κλείσω δωμάτιο στα Κουφονήσια από 26 Αυγούστου και μετά, που δεν είναι και φουλ σίζον. Και μου λέει ένας μάγκας:
- «Τα δίνω 60 ευρώ, φίλε, επειδή είναι χαμηλή σεζόν».
- «Δηλαδή άμα ήταν υψηλή πόσο θα τα έδινες, ρε φίλε;».
- «90 τα δίνω στην υψηλή».
- «Τι λες, ρε μεγάλε; Πας καλά;».
- «Α, φίλε, εμείς εδώ στα Κουφονήσια καθορίζουμε μόνοι μας τις τιμές».

ROLF, IMAO, WTF ΚΑΙ ΟΛΕΣ ΑΥΤΕΣ ΟΙ ΑΡΧΙΔΙΕΣ!;!;!;!;!;!;!;!;!

Ακου τι μου είπε, ρε φίλε! Καλύτερα να μου έλεγε για το μουνί της μάνας μου παρουσία της και να τη χαστούκιζε κιόλας μπροστά μου! Εσύ εκεί στα Κουφονήσια, ψαρά πεσκανδρίτσας, που πιστεύεις ότι με δυο χέστρες και ένα μερεμέτι έγινες ο Χίλτον ο ίδιος, νομίζεις ότι έχεις πιάσει τον παπά του νησιού απ' τ' αρχίδια με λάσο. Και επειδή έγινε και της μόδας το γαμωνήσι σου τελευταία, βλέπεις τους τουρίστες σαν χαρτονομίσματα, γαμώσπιτε, που θα μου πεις ότι καθορίζετε και τις τιμές μόνοι σας. Ξεκαβαλάτε λίγο το καλάμι, γιατί με βλέπω διακοπές στα Μπόρα Μπόρα του χρόνου κι ας μου πάει ο κούκος αηδόνι.

5. Η τριχωτή φυλή των Ρακέτα Ρακέτα. Αν δεις τον Τσουμπάκα 210 κιλά, με 102% λίπος, με καδένα ή χρυσό σταυρό και μπρασελέ με χαραγμένο το μικρό όνομα στο χέρι, να αλλάζει ρακετιές με την ταχύτητα του φωτός με άλλον πίθηκα ανάλογων προσόντων, προσπαθώντας οι δυο τους να καταστήσουν τους υπόλοιπους παρευρισκόμενους χρόνια ασθενείς από διπολική διαταραχή και ψυχωσική συνδρομή, συγχαρητήρια. Είσαι σε μια ελληνική παραλία. Ο εν λόγω μπορεί να σου πετύχει το φραπόγαλο με φόρχαντ πιο δυνατό κι απ' του Αντι Ρόντικ από τη διπλανή παραλία ή να πάει ξάπλα γριά που μένει στον ξενώνα «Ευ ζην» στο Ζούμπερι ενώ εκείνος παίζει τετράδα με Σαργκάνη, Σπύρο Μπουρνάζο και Τάσο Μητρόπουλο στην Ερωτοσπηλιά στο Πόρτο Ράφτη.

Και τώρα λίγος κοινωνικός ρατσισμός σε πρώτο πρόσωπο.

Καλά, ρε ψηλέ, παίζεις όλη μέρα, επί όλο το καλοκαίρι, ρακέτα με τους φίλους σου, που όλοι μαζί δεν πιάνετε τριψήφιο σε I.Q. τεστ στην καλή σας μέρα. Καις έναν θερμιδομετρητή την ημέρα και κανονικά άμα έτρωγες έναν ολάκερο γάιδαρο μαζί με την ουρά σε κάθε γεύμα δεν θα έπρεπε να παίρνεις γραμμάριο.

ΠΩΣ ΓΙΝΕΤΑΙ ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΤΟΣΟ ΧΟΝΤΡΟΣ;
   
6. Θέλοντας να ενισχύσει τη μιζέρια και τη σαπίλα του όλου γουικέντ, η γκόμενά μου είπε να αγοράσει περιοδικάκια, να τα διαβάσουμε με τον καφέ μας ή στην παραλία. Εγώ αγόρασα Μικιμάου. Τα Μικιμάου, όμως, κάποια στιγμή τελειώσανε και έπρεπε ή να κάνω βουτιά και να μείνω με ένα αρχίδι από τη μόλυνση ή να διαβάσω κάτι από αυτά που πήρε το κορίτσι μου. Δηλαδή στην καλύτερη το «Down Town». «Αντε», λέω, «δεν γαμιέται». Το ανοίγω και πέφτω καρφί πάνω στο άρθρο του Κωστόπουλου, με το εξής μυθικό μότο:

«Οταν αράζεις το σκάφος, η γυναίκα και τα παιδιά σου φεύγουν από αυτό σαν τα ποντίκια».

ΤΙ ΜΑΣ ΛΕΣ, ΜΩΡΕ ΜΑΛΑΚΑ ΚΩΣΤΟΠΟΥΛΕ; ΣΟΒΑΡΑ;

Καιγόταν ο μέσος Ελληνας, που είναι σαν Τούρκος που έπεσε στον έρωτα του Βλαντ Ντρακούλια του Παλουκωτή λόγω οικονομικής κρίσης, με το πέος ανά κόλον, να μάθει τι συμβαίνει στον μέσο σκαφάτο όταν αράζει στην προβλήτα και είπες να τον βοηθήσεις να ξεσκαλώσει; Γαμώ ένα φορτηγό αγίους με τον ΧΡΙΣΤΟ ΣΟΥ οδηγό, ΕΙΣΑΙ ΣΟΒΑΡΟΣ;

7. Πειραιάς. Μια απ' τα ίδια. Και μάλιστα στο γύρνα. Που είναι χειρότερα. Μην τα ξαναλέμε.

Πάντως, ωραία ήτανε στον Πόρο. Ξεσκάσαμε λίγο.


Το μπλογκ αναστέλλει τη λειτουργία του λόγω διακοπών. Και να θυμάστε, μαλάκες. Ο μέσος όρος ζωής είναι τα 75 χρόνια. 75 καλοκαίρια δεν είναι πολλά, αν αναλογιστούμε ότι ζούμε για 15 μέρες τον χρόνο. Οπότε μην αφήνετε κανέναν πούστη να σας γαμήσει τις διακοπές, με οποιονδήποτε τρόπο. 

Tags: Παναγιάς για τις ευλογίες.

ΜΠΛΙΑΑΑΑΑΡΓΚ... ΜΠΕΕΕΕΕΕΕΕΡΠ... ΜΠΛΟΥΟΥΟΥΟΥΟΥΟΥΡΠ (ΞΕΡΑΤΑ)

 Για να γραφτεί το σημερινό άρθρο μιλάμε ότι έχω ζήσει πολλές στιγμές. Στιγμές καθημερινές, ξέρεις εσύ. Εκεί, π.χ., που σε έχει πάει αίμα, δάκρυα κι ιδρώτας και βγαίνεις από χέστρα έχοντας αφήσει κουράδα-βδέλλα, ξέρεις, από εκείνη που και δέκα φορές να σκουπιστείς πάλι θα βρεις υπολείμματα στο σώβρακο και θες ατσαλίνα για φύγει το blob από τον dolomite καμπινέ που μόλις φόρεσες στο μπάνιο σου. Τότε τον βλέπεις μπροστά σου στην οθόνη. Και θεωρείς πολύ πιο ευχάριστο το να γυρίσεις πίσω και να κάνεις κρέμα ομορφιάς με το τσιρλί που έχει απομείνει και δυο αγγουράκια στα μάτια, παρά να είσαι αναγκασμένος να τον παρακολουθήσεις ένα δευτερόλεπτο ακόμα.

Είναι αρκετοί οι κύριοι που προκαλούν τέτοια συναισθήματα, αλλά τρεις έχουν φτάσει σε δυσθεώρητα ύψη. Ενώ οι άλλοι σκαρφαλώνουν στα Μετέωρα με φουλ εξοπλισμό, εκείνοι πάνε στο Εβερεστ ξεβράκωτοι, χωρίς νερό και φαγητό, και επιζούν. Μιλάμε για τέτοια ύψη. Μιλάμε για τέτοιο σίχαμα. Γράφω το άρθρο με πόνο ψυχής. Σου λέω αλήθειες. Καλύτερα να μου ξηγιόντουσαν golden shower δέκα Πακιστανοί που μόλις έχουν γυρίσει, άπλυτοι τρεις μήνες, από το πακιστανικό Σουρβάιβορ ή να έμπλεκα σε threesome με τη Ρόζι Ο’Ντόνελ και τη Μαντλίν Ολμπράιτ, παρά να ήμουν στο ίδιο δωμάτιο με αυτούς τους τρεις.

Ξεκινάμε αντίστροφα. Και νούμερο τρία στη λίστα μας είναι ο…

ΤΑΚΗΣ ΤΣΟΥΚΑΛΑΣ

Καούκα Boney M γκριζαριστή, φλάιν και τζιν Alberto Lupo. Μόνο αυτόν και τον ΛΕ.ΠΑ. έχω δει να το φοράνε το τελευταίο, αλλά ο ΛΕ.ΠΑ. συγχωρείται λόγω του γενικότερου μεγαλείου του και του γεγονότος ότι είναι πιο γραφικός κι από γκλίτσα που πουλιέται σε μαγαζί στην Πλάκα. Σκηνικό με αφίσες και φωτό του Ολυμπιακού από πίσω και ο κλασικός χοντρούλιακας κολαούζος γαύρος δίπλα του να λέει «Ναι, Τάκη», Πες τα, Τάκη», «Χα, χα, χα, good one, Τάκη, τα ξεκώλιασες τα βαζελάκια».

Ωπα λίγο, μισό, δεν μπορώ να το αφήσω έτσι… Και καλά, άιντε, να είσαι ο Τσουκαλάς κάτι πάει κι έρχεται, αλλά να είσαι ο Robin του Τσουκαλά και ο Τάκαρος να είναι ο Batman σου, να είσαι ο Ντον Τζόνσον και ο Τάκαρος να είναι ο προσωπικός σου Φίλιπ Μάικλ Τόμας, ε, αυτό, μαλάκα μου, πάει πολύ. Είσαι πιο τελειωμένος κι από πρέζωνα στην Ομόνοια που ξηγιέται προσκύνημα με πορτοκαλαδίτσα στο χέρι και βαράει ντάγκλα στηριζόμενος στο ένα πόδι με την πατερίτσα στον αέρα (αλήθεια, γιατί δεν πέφτουν ΠΟΤΕ τα πρεζάκια;).

Ωπα, ξεχάσαμε τον Τάκη… Τσουκαλά, είσαι ανύπαρκτος, πιο πουθενάς από σένανε δεν έχει ματαζήσει στον πλανήτη. Δεν κάνεις για τίποτα, οι παντόφλες μου, ο Κατέλης και μισή μερίδα βλίτα έχουν πιο υψηλό IQ από την πάρτη σου. Ασε που ο Κάτμαν παίζει να έχει και πιο μεγάλο λεξιλόγιο από σένα, που το μόνο που ξέρεις να λες είναι «Αντε γεια». Αντε γεια κι από μένα, ρε Καραγκιόζη, σε βαρέθηκα…

Η προσωπική του κόλαση και αυτό που του αξίζει είναι: να είναι σε τριήμερο bachelor πάρτι υπερφλώρων βάζελων (μιλάμε για φλώρους, όμως, όχι μαλακίες, τόσο φλώρους που οι NSync να φαίνονται μπροστά τους σαν τους Motorhead) από Β.Π. σε σκάφος στη μέση του Αιγαίου, να έχει κάτσει τρελή στραβή με τις πουτάνες, να έχει μείνει το καράβι από καύσιμο και να τον γλεντάνε τα κοκαρισμένα φλωράκια στο πέος άκοπα, μέχρι να στάξει το γκρόβερ του τυρί Φιλαδέλφεια. Και για επιδόρπιο σβήσιμο πούρων στις ρόγες.

Αν ήμουνα γυναίκα, από το να πάω μαζί του, καλύτερα να… ήμουνα η κόρη του Δουρή. Τέλος.

Και το νούμερο δύο είναι ο…

ΝΙΚΟΣ ΜΟΥΡΑΤΙΔΗΣ

Ελεος. Να έρθει κάποιος να μαζέψει τα ξεράσματα. Με κουβά δίπλα μου γράφω. Εδώ μιλάμε για μεγαλεία. Μιλάμε για τον άθρωπα που είναι κριτής των πάντων χωρίς να έχει κάνει τίποτα στη ζωή του. (Οποιος μου πει κάτι καλλιτεχνικό που έχει κάνει ο Μουρατίδης και έπιασε/πούλησε/είχε την ελάχιστη δυνατή επιτυχία κερδίζει πλαστική κούκλα Τάκη Τσουκαλά με διπλή κωλοτρυπίδα. Και μην πει κανείς ότι είναι dj. Δίσκους έχω κι εγώ σπίτι μου, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι επειδή ακούω Elvis έγινα και το αηδόνι του Memphis.) Εχουμε και λέμε. Κρίνει ανθρώπους που τραγουδάνε. Εχει τραγουδήσει ποτέ στη ζωή του, έστω στο μπάνιο; Ποτές. Οπότε με ποιο κριτήριο κρίνει; Είναι απλό. Εχεις πούτσα; Περνάς. Εχεις μουνί; Σόρι, next year. Παράδειγμα: νεαρός αγορέλλος (σ.σ.: «αγορέλλος» είναι ο έφηβος που δεν τον έχει φάει ακόμα, αλλά έτσι και περάσεις από πίσω του στο τρόλεϊ και του τον ακουμπήσεις κατά λάθος λόγω στενότητας χώρου, στάζει βαρβολίνες η πρωκτοοπή του μέχρι στάση Καλιφρονά. Αν τον φάει, περνάει στο επίπεδο «πουστρέλλος») τραγούδησε σε reality της πούτσας που προβλήθηκε σε επανάληψη, με τον Νικόλα να τόνε βλέπει σαν Πακιστανός πρόσφυγας που κάθεται απόξω απ’ τους «Μερακλήδες» και κοζάρει τον γύρο με δάκρυα στα μάτια και σάλια μέχρι πεζοδρόμιο. Και τα ‘χουμε ξαναπεί: το τι κάνει ο πάσα εις στο κρεβάτι του δεν μας νοιάζει, αλλά όταν αυτό αποτελεί κριτήριο και κατακεραυνώνει ανθρώπους υποκινούμενους από τη ματαιοδοξία τους και μόνο, τότε δεν μπορούμε και δεν πρέπει να το αφήνουμε έτσι.

Μουρατίδη, γράψε ένα τραγούδι, τραγούδα κάποιο που έχει γράψει ένας άλλος, κάνε ένα χορευτικό (να το δω αυτό και μετά κόψτε μου και τ’ αρχίδια, θα έχω ολοκληρωθεί ως άνδρας…), κάνε κάτι τέλος πάντων διαφορετικό από το να κρίνεις τους άλλους χωρίς ο ίδιος να έχεις έστω ένα μικρό ψήγμα ταλέντου σε οτιδήποτε. Πάρε μια λατέρνα στην τελική και βγες στη Φωκίωνος και παίξε, αλλά ΚΑΝΕ ΚΑΤΙ ΣΤΗ ΖΩΗ ΣΟΥ πριν κρίνεις τους άλλους.

Η προσωπική του κόλαση και αυτό που του αξίζει είναι: να βρεθεί σε νησί μόνο με σκυλούδες εθνικής οδού που θα του τραγουδάνε άσματα του τύπου «αν είχανε φωνή οι γκαρσονιέρες, θα πέφταν’ σαν ξερόφυλλα οι βέρες», «και κάνεις και ζημιές, και κάνεις και ζημιές, και έχεις κι απαιτήσεις, τραπέζι πίστα θες» (σιχαίνεται τις λαϊκές πιο πολύ κι απ’ όσο σιχαινόμαστε εμείς τον ίδιο) και να είναι αναγκασμένος να ζήσει όλη του τη ζωή εκεί. Επίσης, η πιο κοντινή βάλανος θα ήταν δύο ναυτικά μίλια από εκεί, σε άλλο νησί, στο οποίο θα ζούσαν μόνο gifted φουσκωτοί λαδωμένοι με Κόπρετον, τόσο gifted που to ανδρικό μόριο του Peter North θα φαινόταν μπροστά τους σαν Liposan κεράσι. Και ναι: φυσικά και θα έπαιζαν sharkια με εφτά σειρές δόντια ανάμεσα. Και ναι: θα είχε και κιάλια, για να ‘ναι πιο βαρύ το βάσανο…

Αν ήμουνα γυναίκα, από το να πάω μαζί του, καλύτερα να… Forget it, απλώς δεν γίνεται. Τέλος.

Εφτασε η ώρα, κυρίες μου και κύριοι. Ο πιο σιχαμένος ever είναι ο…

ΘΟΔΩΡΗΣ ΡΑΚΙΝΤΖΗΣ

Τι να πεις… Τα λόγια είναι λίγα για περιγράψουν αυτό το πράμα. Μιλάμε για τον άνθρωπα που έχει σηκωθεί έξαλλος σε εκπομπή, χτυπάει στα χέρια στο τραπέζι με μανία και σκληρίζει: «Πρέπει να το παραδεχθούμε ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ, πρέπει να παραδεχθούμε ότι ο ΘΕΜΗΣ ΑΔΑΜΑΝΤΙΔΗΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟΣ ΕΛΛΗΝΑΣ ΤΡΑΓΟΥΔΙΣΤΗΣ». Εξαλλος, όμως, λέμε, όχι μαλακίες. Μιλάμε για τον τύπο που υπερασπίζεται κάθε συμμετοχή μας στην καρακίτς λαϊκοπανήγυρη που λέγεται Eurovision (ναι, και του ξάδερφού του, Μιχάλη, με το «S.A.G.A.P.O.», που  πλέον έχει καταχωρισθεί στις μνήμες μας ως πιο αστείο κι απ’ το «Της κακομοίρας» με τον Χατζηχρήστο) με θέρμη τσοπανόσκυλου που βλέπει τον λύκο να πλησιάζει στη στρούγκα. Μιλάμε για τον άνθρωπο που είχε μουσική εκπομπή και έβαζε άκοπα και εμπλοκή –στάκα, μαλάκες. Βάστα, Τσιγάννα καρδιά, ν’ αντέξεις κι αυτόν τον πόνο– ΤΖΟΝ ΤΙΚΗ και ΛΑΚΗ ΤΖΟΡΝΤΑΝΕΛΛΙ! Ααααααααααααααααααααααααααα!!! Μη, όχι, σταμάτααααααααααααααααααααα!!!

Και καλά, θα πεις, αυτά είναι γραφικά, cult και βγάζουνε και γέλιο. Ομως το ότι ο Ρακιντζής είναι η πιο μεγάλη Κατίνα, η πιο σιχαμένη κουτσομπόλα που έχει βγει ποτέ στην Ελλάδα και μαζί με τη Λαμπίραινα ξεκοκκαλίζουνε κόσμο και κοσμάκη στα απαράδεκτα μεσημεριανάδικά τους στο μυαλό το δικό μου απλώς δεν υπάρχει. (Παρεμπιπτόντως, η Λαμπίραινα έχει γίνει σαν φώκια και αν δει στην εκπομπή καμία τσελέμπριτι που έχει βάλει κάνα γραμμάριο τη λέει φάλαινα, ποια, αυτή, που άμα της πετάξεις δίπιτο διπλό περιεχόμενο το τσακώνει α λα Φάντομ Σαργκάνης απ’ το παραθυράκι του γάμα. Οποία κατάντια, συνάνθρωποι… [Αγκύλη εντός της παρένθεσης: πόσο gay ήταν το παραπάνω σχόλιό μου; Μήπως έχω αρχίσει να θέλω να κάψω τη βάτα; Μήπως από δω και πέρα στη θέα των τριχωτών ανδρικών στέρνων θα με διαπερνούν ρίγη;]). Ρακιντζή, τράβα πέθανε κάπου, κάνε κάτι, εξαφανίσου, είσαι πιο σιχαμένος κι από τυρί που βγαίνει από πούτσα homeless στη Νέα Υόρκη, από αυτούς που τον χειμώνα ζεσταίνονται γύρω γύρω απ’ το βαρέλι και αποκαλούν ο ένας τον άλλον nigga ενώ είναι όλοι τόσο μαύροι, που ο Ογκουνσότο μπροστά τους φαίνεται σαν την Αν Χάθαγουεϊ.

Η προσωπική του κόλαση και αυτό που του αξίζει είναι: Αυτός θέλει πολλά για να στρώσει, αυτός προκαλεί το μίσος, λέμε. Θα του έκανα ευχαρίστως τέτοια βασανιστήρια που το «Hostel» θα φάνταζε μπροστά σε αυτά χριστιανικό νηπιαγωγείο-κατηχητικό, αποκλειστικά θηλέων. ΔΕΝ ΤΟΝ ΑΝΤΕΧΩ, ΛΕΜΕ, ξερνάω τη χολή μου κάθε φορά που τόνε βλέπω και μετά την καταπίνω για να τον ξαναδώ και να ξαναξηγηθώ ρουκέτα. Οσο για την προσωπική του κόλαση, αυτό είναι ευκολάκι. Αυτόν θα έπρεπε να τον πετάξεις μόνο του σε ένα νησί, μόνο του εντελώς, όμως, όχι για να τον τιμωρήσεις με τη μη παρουσία συνανθρώπων, αλλά για να νιώθει ότι βράζει στα καζάνια του Βελζεβούλ και του Ασταρόθ επειδή δεν θα έχει ποιον να κουτσομπολέψει. Και πίστεψέ με, θα μαράζωνε σαν να ήταν ο Τομ Τζόουνς και μάθαινε ότι ΚΑΙ ο έβδομος γιος του είναι gay, τόσο gay που μπροστά του ο εθνικός μας σταρ, ο Ανδρέας Ευαγγελόπουλος, θα φαινόταν κάτι σαν τον Τζόρτζι Μπεστ (R.I.P., George…).

Αν ήμουνα γυναίκα, από το να πάω μαζί του, καλύτερα να… με παίρνανε παρτούζα ο Τσουκαλάς με τον Μουρατίδη.

• Το συγκεκριμένο κείμενο είχε γραφτεί πριν από πάρα, πάρα πολύ καιρό σε ένα μπλογκ που είχα φτιάξει και στο οποίο δημοσίευσα μόνο δυο-τρία κείμενα και σταμάτησα, λόγω κάτι πολύ στραβού που είχε τύχει στην προσωπική ζωή μου. Νομίζω ότι έπρεπε να το αναδημοσιεύσω...